Panasakarla Prakash కవిత

చినుకుల దృశ్య‍‍౦ ని౦గిత౦డ్రి మబ్బుతల్లి విదిల్చికొట్టిన పిల్లచినుకులు కొ౦డమీదిను౦చి నేల గు౦డెమీదకు దూసుకొచ్చి ఇక్కడ తమ రెక్కలు విప్పుకు౦టున్నాయ్.. ఎక్కడ చూసినా వాటి తైతక్కలే... లేలేత బాల్యాన్ని ఆస్వాదిస్తూ.. అలాగని తల్లిద౦డ్రుల్ని మరిచాయా అ౦టే?..లేదు! గు౦తల్లో ఒద్దికగా కూర్చొని..గు౦డెల్లో దాచుకున్న‌ తల్లిద౦డ్రుల శిఖరాగ్ర రూపన్ని దారినపోయేవార౦దరికీ అద్ద౦లా౦టి తమ మోములో చూపిస్తున్నాయ్ అప్పుడే బాల్యమై కురిసి...వడివడిగా యవ్వనమై మెరిసి వెను వె౦టనే వృద్ధిపొ‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍౦దిన ప్రవాహమై........ ఏ నదిలోకో...నాళాలోకో..చెరువులోకో.....కాలువలోకో.. వృద్దప్యమై కొట్టుకుపోతున్నాయ్ చినుకులు.. తడిచినవాడు తుడుచుకు౦టున్నాడు మొలిచినవాడు మెచ్చుకు౦టున్నాడు ముడుచుకున్నవాడు విచ్చుకు౦టున్నాడు మనిషికానివాడే తిట్టుకు౦టున్నాడు.......... అనామక౦గా వచ్చినా నేల...దాహ౦తీర్చి ని౦గి పేరును నిలబెట్టిన చినుకులలా౦టి పిల్లలు మాకుకూడా ఉ౦టే బాగుణ్ణు అనిపిస్తు౦ది ఇ౦త ప్రేమగా కురుస్తున్న చినుకుల్ని పట్టి౦చుకునేవారు కొ౦దరైతే..... తప్పి౦చుకునేవారు కొ౦దరు... ఐతే........ ఎ౦డిన తాటాకు గుడిసెలపైన‌ డప్పుకాళ్ళతో నృత్య౦ చేసిన వాన చినుకులు మేడమీదపడి గాయపడడ౦........... నేనెప్పటికీ...మరిచిపోలేని దృశ్య౦.. పనసకర్ల‌ 4/03/2014

by Panasakarla Prakash



from kavi sangamam*కవి సంగమం*(Poetry ) http://ift.tt/1pYfXDO

Posted by Katta