పి.రామకృష్ణ కవిత

పెద్దలకు మాత్రమే
____________

వేడి, వేడి సీన్లుంటాయని
నరాలుగ్గబెట్టి చూస్తుంటే,
ఒరే అన్నా..
థార్ ఎడార్లో మొదలెట్టిన డ్యూయెట్-
సహారా ఎడార్లో ముగిసింది.

పెదాలు ముద్దుపెట్టుకునే ప్రతిసారి-
సన్ ఫ్లవరొకటి అడ్డమొస్తోంది.

పండ్లతో కథానాయకి ఒళ్ళంతా
కుళ్ళ బొడుస్తున్నారే గానీ-
ఒక్కసారైనా కథానాయకుడ్ని-
తాకనిచ్చారా అసలు?

సన్నని తన లేత నడుం చూడాలని,
తెగ వెతికా గురూ..
ఈగనైనా వాలనీడం లేదు హీరో గారు.

మొదటి రాత్రి!
ఆమె, అతడు.
పాలు, పండ్లూ..
వుఫ్ మని దీపాన్ని ఆర్పేసినారు.
ఇక తెల్లారేదాకా-
పువ్వు మీద వాలిన తూనీగ-
తేనె జుర్రుకుంటున్న ఫోటో-
చూడ్లేక చచ్చామనుకో.

జింకను తరిమే పులి బొమ్మొకటి
సింబాలిగ్గా చూపెడితే-
ఆ వెనుక రేప్ జరుగుతోంది బావా..
పక్క సీట్లోంచి అన్నాడొకడు చొంగ కార్చుతూ
తనేదో విశ్వరహస్యాన్ని కనుక్కున్నట్టు.

ఐటం సాంగొకటి మొదలైంది.
ఇక చూస్కో-
హాలంతా చీకటి.
అంధకారంలో తప్ప కనిపించని వాంపైర్ లా
వాంప్ కారెక్టరొకటి.

వాన పాటకు తడిసి ముద్దవ్వాలని
తెగ వుబలాట పడ్డాం కదా..?
ట్యాంకుల కొద్దీ నీళ్ళైతే కుమ్మరించారు గానీ
అంతేసి గొడుగుల క్రింద
వాళ్ళిద్దర్నీ దాచిపెట్టేసారు.!!

అరె నాయనా..
తెరెత్తేదాకా ఈలలేస్తూ
అల్లరి చేసామా??

తెర దించాక
నోటిమీద వేలేసుకుని,
ఎవరి దారిన వాళ్ళం
వచ్చేసాం
ఇక వెనుతిరిగి చూడకుండా!!

***

ఆదివారం,2,7.2012

జిలుకర శ్రీనివాస్ కవిత

కాలానికి ఆవల వెలిగే కవితా దీపానివి

 ఆ రోజు చెట్టు నీడలో నిల్చోని నీతో మాట్లాడింది ఇంకా గుర్తే నాకు

అబ్బ! ఇవన్ని మీకెలా గుర్తుంటాయని కదా నీ ఆశ్చర్యం
నీ చూపుల లోగిలిలో కూర్చున్నాక మరో ద్యానం ఉందా నాకు
తుడిచేసుకోడానికి నువ్వో పిచ్చి గీతవి కాదు
కాలానికి ఆవల వెలిగే కవితా దీపానివి

పొద్దునే లేస్తానా! గుంజకు కట్టేసిన లేగ దూడ తల్లిని చేరేందుకు ఆరాట పడ్డట్టు
చేతులకు రెక్కలు మొలిచి ఎగురుతూ నీ దరికి చేరుకుంటాను
నీ తల వెంట్రుక జారి పడిన చోట బంగారు తీగలేరుకుంటాను
నువ్వు జాగ్రత్తగా చదివి పెట్టిన పుస్తకంలో రెండు మూడు శబ్దాలు దొంగిలిస్తాను
ఏంటి మీరు! మీ రాతలేవీ అర్థం కావటం లేదని కదా నీ ఫిర్యాదు
ఆ రోజు చెట్టు నీడలో నీతో మాట్లాడిన ఊసులే కదా నేను రాసిన వొంకర వాక్యాలు

ఆ రోజు చెట్టు కింద ఎర్రటి ఎండలో నీ పెదాల మీద పూసిన పువ్వుల సవ్వడి విని
ఒట్టేశాను నీ ప్రేమ నింగిలో ఎగిరే తావు లేని నాడు
రెక్కలు తుంచుకొని దిక్కులు కూల్చుకొని పిడాత విషంపుచ్చుకొని నేల రాలిపోతానని!
ఎందుకంత పిచ్చి అని కదా నీ రుసరుసలు
ఆసుపత్రి గోడల మధ్య నన్ను చూసి కన్నీరై పొంగిన నీలోని నదీ ప్రవాహాన్ని అడుగు
ఊపిరికి నీ కను రెప్పల మెత్తటి తడికి ఉన్న విలువను కూడా నేనివ్వనని సాక్ష్యం చెప్తది

ఆ రోజు చెట్టు నీడలో నేను పాడిన పాట నీ మెడ వొంపుల్ని ఇంకా తాకుతూనే ఉంటది
నాలో పచ్చని చెట్టు తీయటి పాటల్ని పూస్తుంది నీ తెల్లటి పాదాలను కడిగేందుకు
నీలోని చిగురాకుల చెట్టు కొమ్మలు కొత్త కలల్ని కలల మీది అలల్ని నా గుండెకు మొలిపిస్తున్నాయి
చిరాకులో అప్పుడప్పుడు కొన్ని రెమ్మల్ని తెమ్పేసి కసురుతావు కాని
ఏమై పోతానో అని ఒకటే దిగులుతో చెట్టు కిందే కూర్చొని నా జాడ కోసం దేవులాడుతావు

*****

ఆదివారం,2.7.2012