Aruna Naradabhatla కవిత

మెరుపు కల _____________అరుణ నారదభట్ల ప్రేమాక్షరాలు రాలిపడుతుంటే నాకే అంకితమనుకున్న అక్షరానికే పరిమితమని తెలిసి వెనుదిరగలేనందుకు మౌనంలో మునిగిపోయా! ఆకాశం హరివిల్లై విరిసినప్పుడల్లా అన్ని రంగులు జీవితంలో పండుతాయనుకున్న! నువ్వు ఎరుపు రంగై కాలుస్తుంటే నేను ఊదారంగై మిగిలి పోయా! వర్షం కురిసినప్పుడల్లా అహ్లాదంగా ఆహ్వానించినందుకేమో నేనే ఓ వర్షంలా చినుకులు రాలుస్తూనే ఉన్న! ఎగిరే పక్షులను చూసినప్పుడల్లా నా స్వేచ్చా వృక్షంలా విశాలమైనదనుకున్నా మూడుముళ్ళ పంజరాన ముడుచుకుని కూర్చున్న! వెన్నెల రాత్రుల్లో చందమామ మనమధ్యన ఎందుకనుకున్న నువ్వే నా చందమామవని చీకటినిండిన శూన్యాకాశానివని నాలోకి నిండుకున్నాకగానీ తెలిసింది! పిల్లగాలిలో చల్లగా నడిచినపుడు ఆశలూ...ఆశయాలూ స్వచ్చంగా నిండుతాయనుకున్న ప్రకృతి కరువైన కంకర రోడ్డులా ఉత్తి రాళ్ళై గుచ్చుతున్నాయి! విరిసే పూలతోటలో తిరిగినప్పుడల్లా పరిమళాల పలకరింపులు జీవితాంతం నిండుతాయనుకున్న మండే సూరీడై వాడిన పూదోటలా మార్చే ఆయుధమవుతావని కలగనలేదు! మెరుపులా వచ్చే పిడుగులాంటి "ప్రేమ" వెలుగులో చీకటవడమె మనసున్న మనిషి వంతేమో! 16-4-2014

by Aruna Naradabhatla



from kavi sangamam*కవి సంగమం*(Poetry ) http://ift.tt/1hK4Ooa

Posted by Katta