కట్లా శ్రీనివాస్ || దీపం వెనుక చీకటి

ఎందుకలా ఒక్కోసారి
పెంచుదామనుకున్న మొక్కను
కుండీతోసహా బద్దలుకొట్టేద్దామనిపిస్తుంది.

నాటుకోబోతున్నవేళ్ళను పేర్చిన కట్టెలపై కాల్చేస్తే
నీడను కోరుకున్న జీవులేవైనా వుంటే నిరాశేగా మిగిలేది.

అద్దాన్ని తుడుస్తుండగానే
బళ్ళున బద్దలై విక్రుతంగా నవ్వుతుందెందుకో.

ఏదో రాలేదనీ, మరేదో పోయిందనీ
చిరాకుల పరాకు చిరిగి చాటంతై
అమూల్యమైన దానినే అర్పించమనేంత
అవ్యవస్తకు లోనవుతుందెందుకో.

పరుగులో వెనకున్నందుకో
పరువులో శూన్యతావరించినందుకో
పనిలో మెరుగులేనందుకో
ఆవరించిన వలయం వదలనందుకో
ఎవరో ఏదో ఇవ్వనందుకో

నిప్పుల గుండంలో సమిధగా కాలితే
చివరికి మిగిలేది గుప్పెడు బూడిదే.
భూమిపోరల్ని కప్పుకుంటూ నిశ్శబ్దాన్ని వెతకాలా.
మనసు తలుపుల గుండా తలపులు తెరుస్తే చాలదా?.
వెలుతురదిగో కనిపిస్తోంది.

http://antharlochana.blogspot.in/2012/09/blog-post_17.html

http://www.facebook.com/groups/kavisangamam/permalink/446302528755838/