**************
రోజూ కొండల్ని చూసి
జాలిపడేవాడిని,
మనలాగా కాళ్ళూ,చేతులూ
యదేచ్చగా తిరగాలని
వాటికుండదా అని.
ఆశ్చర్యపడేవాడిని,
మనతోపాటే పుట్టిన జీవనదులతో
కరచాలనం చెయ్యాలని
అనిపించదా అని.
వెక్కిరించేవాడిని,
కనీసం మా చుట్టూ ఉన్న
మొక్కలు,చెట్లు గాలి సాయంతో
తలలాడిస్తాయి. ఆమాత్రం
చలన తృప్తి కూడా లేదే అని.
************************
నేను స్వాప్నికావస్థలో ఉండగా
కొండలు తమ అంతర్వాణిని
నా ముందు ఆవిష్కరించాయి.
ఓరి వెర్రి మనిషి!!!
మాకూ మీలాగే తిరగాలని ఉంటుంది.
మా మొదళ్ళు పెరికేసుకుని
విహరించాలనీ ఉంటుంది.
కానీ మేము చలిస్తే,సృష్టి
తలకిందులవుతుంది.
మా అడుగులకు మీ పుడమి
రొమ్ము చితికిపోతుంది.
ప్రాణులు గగ్గోలు పెడతారు.
మీకు రక్షణ కరువవుతుంది.
మేము మీ దుఃఖానికి హేతువు
కాకూడదనే కదలడం లేదు.
యుగ,యుగాలుగా ఉన్నచోటే
నిశ్చలంగా ఉండిపోయాం.
ఇది ఎవరి ఆజ్ఞ కాదు.
మీకోసం మేము తీసుకున్న
సామూహిక కఠిన నిర్ణయం.
************************
ప్రకృతి అంటే అందాన్ని,
అహ్లాదాన్ని పంచేవే కాదు.
రక్షణని కల్పించేవి కూడా
అని అర్ధం అయ్యింది.
క్షణ,క్షణం చపలచిత్తమైన
మనిషికి కొండలిచ్చిన సమాధానం
ఒక గుణపాఠం.
కాదంటారా???
======================
తేది: 14.09.2012
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి