Nirmalarani Thota కవిత

కరుణై కురుస్తావని ఆశల లోగిలిలో పరితపిస్తే కాంతి పుంజమై వచ్చి కనులు మిరుమిట్లుగొలిపి కనుమరుగయ్యావ్ ! * * * నింగికెగరేస్తే నే చుక్కనయ్యానని మురిసిపోయా మరునిమిషంలో తెలిసింది నేల రాలే నీటి చుక్కనని ! * * * ఒకటే జ్వరం.. పనిమనిషిని మందు తీసుకు రమ్మంటే అది నిన్ను తీసుకువచ్చింది.. దాని ఋణమెలా తీర్చుకోను? * * * అమితమైన ఆనందంలోను, అంతులేని దుఖ్ఖంలోనూ జారే కన్నీరు పిలవకనే పలికే నా ప్రియ నేస్తాలు ! * * * యవ్వనం తొలిరోజుల్లో అనిపించేది మనసుంటే చాలని నీవు దూరమయ్యాక తెలిసింది మరపుంటే చాలని ! * * * మహా సంద్రంలో మంచి నీటికై తపించే దాహర్తిని నేను గుండెలవిసినా గుర్తుపట్టని బాటసారివి నువ్వు ! * * * నన్ను చూసి ప్రపంచం నవ్వుతోంది ఎలా బ్రతకాలో తెలియదని నేనూ ప్రపంచాన్ని చూసి నవ్వుతున్నా ఎందుకు బతుకుతున్నారో తెలియక ! నిర్మలారాణి తోట [ తేది: 15-04-2014 ]

by Nirmalarani Thota



from kavi sangamam*కవి సంగమం*(Poetry ) http://ift.tt/1eJaMzW

Posted by Katta