Kavi Yakoob కవిత

యాకూబ్ | నదీమూలంలాంటి ఆ యిల్లు ! ................................................... చాలాచోట్లకు చాలా సందర్భాల్లో , అసందర్భాల్లో వెళ్ళలేకపోయాను వెళ్ళినందువలన ,వెళ్ళలేకపోయినందున అంతే ;అంతేలేని ,చింతే వీడని జ్ఞాపకం ఊళ్ళో ఇప్పుడెవరూ లేరు వృద్ధాప్యంలో ఉన్న యిల్లు తప్పఇల్లంటే చిన్నప్పటినుంచీ నాలోనే నిద్రిస్తున్న ద్వారబంధం; చిన్నిచిన్ని కిటికీలు రెండు; కొన్ని దూలాలు; వాకిట్లో ఎదుగుతున్న కొడుకులాంటి వేపచెట్టు బెంగగా వుంటుంది దూరంగా వచ్చేసానని . కలల్లోనూ అవి సంచరిస్తున్నప్పుడు ఏడుస్తూలేచి ,పక్కలో తడుముకుని దొరక్క వాటిని కన్నీళ్ళతో సముదాయిస్తాను; అప్పటికవి ప్రేమిస్తాయి ఇంకా నాలో మిగిలిఉన్నందుకు అవి నన్ను క్షమిస్తాయి. 1 ఇంతున్నప్పుడు నన్ను సాకిన రుణంతో వాటిని మోస్తున్నాను; అవి నన్ను మోస్తున్నాయి ఒళ్ళంతా పాకిన గజ్జికురుపులమీద చల్లుకుని పేడరొచ్చులో ఉపశమించాను వేపాకు నూరి పూసుకుని కురుపుల్లా మాడి చేదెక్కాను కాలిబొటనవేలి దెబ్బల్నిఒంటేలుతో కారుతున్న రక్తానికి అభిషేకం చేసాను ఎర్రటి ఎండలో బొబ్బలెక్కిన కాళ్ళ మీద ఆవుమూత్రం రాసుకుని ఆనందంతో గంతులేశానుఋణమేదో అంతుబట్టని రహాస్యమై కలల్ని ముట్టడిస్తుంది; గాయాల సౌందర్య రహాస్యమేదో చిక్కని ప్రశ్నగా వెంటాడుతుంది 2 అక్కడున్నది ఖాళీ ఖాళీ నేలే కావొచ్చు; ఎవరూ సంచరించని ,నిద్రించని, గంతులేయని ఉత్తి భూమిచెక్కే కావొచ్చు అక్కడొక జీవితం వుంది ,జీవించిన క్షణాలున్నాయి, నిత్యం సంఘర్షించిన సందర్భాలున్నాయి , పెంచి పోషించిన కాలం వుంది వెళ్ళలేక చింతిస్తున్న , దు;ఖిస్తున్న కల ఇంకా నాలోనే వుంది చాలా చోట్లకు వెళ్ళలేక పోవడం క్షమించలేని నేరమే మరీముఖ్యంగా నదీమూలంలాంటి ఆ యింటికి.

by Kavi Yakoob



from kavi sangamam*కవి సంగమం*(Poetry ) http://ift.tt/1naDkWk

Posted by Katta