Aruna Naradabhatla కవిత

నిశ్శబ్దం ______________అరుణ నారదభట్ల నేనూ ...నా ఈ చిన్ని ప్రపంచం ప్రతి క్షణం కొత్త వేకువే జీవితం! అమ్మ కడుపులో తొమ్మిది నెలలూ మౌనంగానే లోలోపల మాటాడుకున్న పరుగెత్తే రక్తమాంసాలలో కూరుకుపోయి! అమ్మను మరణశయ్యదాకా మోసుకుపోయీ ఊపిరిపోసుకున్న...ప్రపంచానికి నా కాళ్ళనూ పరిచయం చేయాలని! తన ఒడిలో పాపగా ఉన్నపుడు లాలిగా జోల పాడి ప్రేమగా అలుముకున్న స్పర్శ ఇంకా వెన్నంటి నడిపిస్తూనే ఉంది! దోసిలిలో వొంపిన కలలు కడలి ఒడ్డున ఉన్న ఇసుక తిన్నెలు! ఇంకా గంట మోగుతునే ఉంది ఎక్కడో జారిపోయిన డాల్ ఫిన్ చేపలా...ఆశ కాంతిని ఇనుమడించుకున్న దేహం వెనుక క్రీనీడలా కాలం ఎప్పుడూ మౌనమే వెంట నడుస్తున్నదెందుకో గాలి సోకని చెట్టులా! అప్పుడప్పుడూ కొండచెరియలూ విరిగిపడతాయి... చెట్టూ ఆకులు రాల్చేస్తుంది... తెల్లని మబ్బులూ మసకబారతాయి నేనూ అంతే....చిన్నిచిన్ని చినుకులను రాలుస్తుంటాను! అందుకే....టైం మిషిన్ ఉంటే బాగుండు మళ్ళీ అమ్మవొడిలోకే వొదిగి పోయేందుకు! 5-6-2014

by Aruna Naradabhatla



from kavi sangamam*కవి సంగమం*(Poetry ) http://ift.tt/Swajw9

Posted by Katta