Rajaram Thumucharla కవిత

కవి సంగమం చదివిన కవిత్వ సంపుటి – 30 కవిత్వ సంపుటి పేరు : " రాతి చిగుళ్ళు " రాసిన కవయిత్రి పేరు : " శైలజామిత్ర" పరిచయం చేస్తున్నది : "రాజారామ్.టి " "సౌందర్యాత్మకతకు అద్దం శైలజా మిత్ర కవిత్వం " ఎప్పుడో సరిగ్గా గుర్తు లేదు కానీ వొక పుస్తకావిష్కరణ సభలో అనంతపురంలో వొక కొత్త స్వరం జ్వలించే జీరతో భాస్వరమై ఆవేశంతో మండటం విన్నాను.ఎవరా అని వాకబు చేస్తే ఆ స్వరం శైలజామిత్రాదని ఇపుడిపుడే చిగురిస్తున్న కవిత్వపు "రాతిచిగుళ్ళు" అని చెప్పారు.ఆ రోజు కనిపించి వినిపించిన శైలజా మిత్ర కవితా స్వరం వేరు. ఈ రోజు పదునెక్కి, వగరెక్కిన ఆ స్వరం కఠిన రాతి చిగుళ్ళు సైతం సౌందర్యాత్మకతతో చిగురించి వికసించునట్లు కవిత్వం చేసింది. "నిజం చెబుతున్నాను” అంటూ. కవిత్వంతో " ఏ బొమ్మ గీసినా" "నన్ను నన్నుగా"గుర్తించమనే శైలజా "నేను నేను గానే" వుంటానని చెబుతూ "మహానగరపు నీడలలో" జీవించినా "స్త్రీ ఏకాక్షరం కాదు"-అనే "ఒకానొక స్వప్నం " నిజం చేసుకొన్న కవయిత్రి. "తప్పదు...! మనం మళ్ళీ జన్మించాలి...! కష్టాలను కనికరించి,దుఃఖాన్ని దూరం చేసి పతనంతో పోరాడి,మరణంతో మారాం చేసి తప్పదు... మనం మళ్ళీ జన్మించాలి"-అని అందర్నీ కోరుతున్న కవయిత్రి శైలజా మిత్రా. "అదే భూమి...అదే ఆకాశం అదే గాలి,అదే నీరు, అదే వెలుగు,చీకటి"- అయినా మనం మళ్ళీ ఎందుకు జన్మించాలి అనే ప్రశ్నకు సమాధానంగా "చెట్టు కొమ్మపై ఒదిగి కూర్చున్న పిచ్చుక కోసం అప్పుడే పుట్టి గంతులేసే లేగదూడ కోసం... రా రమ్మని పిలిచే సముద్రపు అలల కోసం ఒంటరైన చందమామ కోసం వసంత ఋతువు కోసం ... మళ్ళీ మళ్ళీ జన్మించాలనే కోరికను గాఢంగా వ్యక్తపరుస్తున్న కవయిత్రి శైలజా మిత్ర. "మృత్యువంటే శరీరానికి సంబంధించిది కాదు మనసు ముక్కలయినపుడే మృత్యువు మనల్ని చేరినట్లే శ్మశానమంటే నిశ్శభ్డాన్ని అలుముకున్నది కాదు ఎవరూ లేరని తెలిసినపుడే శ్మశానంలో మనం వున్నట్లే"- ఇలా మరణం శరీరానికి కాదు మనసుకు అది ముక్కలయినప్పుడు , మనం అనుకున్న వారు లేకపోవడమే శ్మశానంలో వున్నట్టు వుంటుందనే ఒక చింతనను కల్గిస్తున్న కవయిత్రి శైలజామిత్ర గారే. గువ్వ ఎగరకుండా వుండదని, కొమ్మ ఎదగకుండ వుండదని, సూర్య బింబం బయటకు రాకుండా వుండదని జరిగేవి ఏదో జరుగుతుందన్న భయంతో ఆగవని కాల స్వభావాన్ని,ప్రకృతి ధర్మాన్ని ఈ మాటల్లో ఇలా తెలియబరుస్తున్న కవయిత్రి శైలజా మిత్ర గారే. "వేటగాడు పొంచి వుంటాడని గూటిలో గువ్వ దాక్కోదు ఎప్పుడో ఒకప్పుడు గొడ్డలివేటు పడుతుందని కొమ్మ ఎదగటం ఆపదు రహస్యాలన్నీ బయటపడుతాయని సూర్యబింబం సముద్రంలో దాక్కోదు" వ్యవస్థలో కవి తాను అనుభవిస్తున్న వొంటరితనం, యంత్ర నాగరికతా విషపు కోరల మధ్య ఇరుక్కొని పడుతున్న వేదన, పొందుతున్న దుఃఖం, నలుగురిలో తన గుర్తింపు కోసం పడే తపన,చివరికీ తనను తాను కోల్పోతున్న బాధ ఇవ్వన్నీ చివరికి అతన్ని లేదా ఆమెను అస్థిత్వపు వెదుకులాలోకి నెట్టివేస్తాయి.అట్లాంటి సందర్భంలో వీటన్నిటిని కవిత్వం చేయాల్సివచ్చినప్పుడు ఎంతో మథనానికీ గురవుతుంటారు.ఇట్లాంటి మథనం కవయిత్రి శైలజామిత్ర లో కూడా గుర్తించవచ్చు.ఇందులో ఈవిడ అనేక కవితల్లో సామాజిక అస్థిత్వాన్ని , వైయుక్తిక అస్థిత్వాన్ని సాంద్రతరంగా చిక్కదనంతో ఆవిష్కరించారు. "నేను నా హృదయ పాత్రను విస్మరించలేను నన్ను భరిస్తున్న భరతమాత పరిష్వంగాన్ని పరిత్యజించలేను హిమశిలా శ్రేణులపై చరిస్తున్న నేను వేరెవరికోసమో బతుకలేను మాసిన మనసులు తిరిగే ప్రపంచంలో నా నీడను కూడా భరించలేను మెడపై పడుతున్న కత్తి వేటుకు భయపడి తల వంచుకొని మౌనంగా నడువలేను ప్రేమ చినుకులకు చేతులు అడ్డుపెట్టగలనేమో కానీ పూర్వ స్మృతుల్ని మర చిపోలేను" గుండెతో పాటు శరీరం కూడా ఈ ప్రపంచం కోసమేనని తప్పించుకోలేనంటూ కవయిత్రి తన అస్థిత్వం ఎందుకోసమో చెబుతారు. అద్దంలో ముఖం మసకబారుతుందని అయిన తన ముఖాన్ని మార్చుకోలేనని కవయిత్రి తన అస్థిత్వాన్ని చాటి చెప్పుకొంటుంది. "విస్మరిస్తున్న హృదయ పాత్ర "-అనే ఈ కవిత ఎత్తుగడ తిలక్ "ఆర్తగీతం" ఎత్తుగడలా మనకు అనిపిస్తుంది. తిలక్ "నా దేశాన్ని గూర్చి పాడలేను, నీ అదేశాన్ని మన్నించలేను ఈ విపంచికకు శృతి కలుపులేను "-అని ఆరంభిస్తే శైలజామిత్ర " నేను నా హృదయ పాత్రను విస్మరించలేను నన్ను భరిస్తున్న భరతమాత పరిష్వంగాన్ని పరిత్యజించలేను "-అని ఆరంభించింది. అంత మాత్రాన తిలక్ ని శైలజామిత్ర అనుసరించదని చెప్పను. తిలక్ తన గుండె గూడు పట్లు కదిలిన సన్నివేశాలని కనులు వరదలై పారునట్లు చిత్రిస్తే ఈ కవయిత్రి జీవితంలోని కరువు , అవేదనని కాచివడబోసి ఏదో కావాలన్న తపనను బాధ్యతను మరచిపోలేనంటూ చిత్రించింది.తిలక్ లోని అనుభూతి ఛాయల్ని శైలజామిత్ర తన కవిత్వంలో ప్రతిబింబించిందని చెప్పడానికే ఈ పోలికను చెప్పాను. "ఒక్క రోజయినా నా ఉనికి ఊహాచిత్రాన్ని"చిత్రించు కొంటూ బతుకంతా బతనిస్తున్న ఈ కొద్ది కాలాన్ని తనవి దీరా కళ్ళకద్దు కోవాలనుకొనే ఈ కవయిత్రి వొకింత విరామ చిహ్నంతో తనను తాను తరచి చూసుకుంటానని చెబుతుంది. .వైయుక్తిక అస్తిత్వపు వెతుకులాట ఈ కవయిత్రిలో ఒంటరితనపు రూపంలో ధ్వనిస్తుంది."ఒంటరి తనం మరింత ఒంటరిగా భరించలేనంత బరువెక్కినప్పుడు "తన భావాలు పరుగులు తీస్తాయని"-అంటున్న పాదాల్లో ఏకాకితనపు దిగులు,ఆత్మీయ సాహచర్యం కోసం పడే తపన "విరామ చిహ్నం"-కవితలో చిక్కనిదనం మేళవించి అనుభూతి సాంద్రతతో చిత్రిస్తుంది. ప్రపంచ ప్రభావం కవయిత్రి మీద పడిందో లేక కవయిత్రి ప్రభావం ప్రపంచం మీద పడిందో తెలీదని శైలజమిత్ర చెబుతూ "ప్రపంచం నా కళ్ళల్లో కొలను అయ్యింది / నేను ఆకొలనులో కలువగా మారాను /ఎవర్ని ఎవరు అల్లుకపోయారో"-అని సంశయం వ్యక్తం చేస్తుంది. తనదైన ప్రపంచాన్ని,తాను ఆ ప్రపంచాన్ని తాను ఎట్లా అర్థం చేసుకుందో 'నేను నా ప్రపంచం"-అనే కవితలో కవయిత్రి ఇలా అంటుంది. "ప్రపంచం పసిపిల్లలాంటిది దరికి చేర్చుకుంటే ఒదిగి పోతుంది తరిమి కొడితే అందకుండా పారిపోతుంది ప్రాణాన్ని ప్రాణంలా ప్రేమను అచ్చమైన ప్రేమలా చూపే ప్రపంచం ఒక వస్తువు కాదు కనిపించకుండా పోవడానికి ద్రవపదార్థం కాదు ఒలికిపోవడానికి ప్రపంచం ఒక గ్రంధం అందులో ప్రతి ఒక్కరూ ఒక గీతా సారాంశం" తన అవగాహనలో ప్రపంచం లోని ప్రతిఒక్కరూ ఒక గీతా సారాంశం అని అనటంలో తాత్వికతను అద్ద్తారు కవిత్వానికి ఈ కవయిత్రి. ఏదయిన వొక ఙ్ఞాపకం మన మనసుల్ని గాయపరుస్తే ఆ ఙ్ఞాపకాన్ని మరువలేకపోయినా అలాంటి దాన్ని ముందుగా గుర్తుకు తెచ్చుకుండే దానిగా ఎప్పుడూ భావించం. కానీ ఈ కవయిత్రి చాల చిత్రంగా ఎంతో గాఢంగా గాయపరిచిన ఙ్ఞాపకాన్ని గూర్చి ఇలా అంటుంది. "ఎప్పుడో గాయపరిచి సరాసరి గుండెలోకి దూసుక పోయిన బాణం ఇప్పటికీ ఙ్ఞాపకాల ముందు వరుసలో ఉంది మానవీయ ప్రదర్శన అక్కడే! నా గుర్తుగా ఉండనీయండి! శరీరం వెదురు బద్దై ఆయుధంగా రూపొందడానికీ కారణం "ఙ్ఞానం మనిషిని శిలగానో,చీకటిగానో మార్చటం”- అని శైలజా మిత్ర చెబుతూ గాజు చెట్లతో నిండిన మానవారణ్యం లోని ఒక చరిత్రని గుర్తుకుతెస్తుంది. ఒంటరి తనం తమ చుట్టు పరుచుకున్న కవులు,అస్తిత్వపు వెతుకులాటలో నిమగ్నమయిన కవులు సాధారణంగా తమ కవితల్లో తాత్విక భావాల్ని వొంపుతుంటారు.మరణం గురించో, జననం గురించో ఆ కవులు తమదైన తాత్విక వ్యాఖ్యానాన్ని కవిత్వం చేస్తుంటారు.ఈ కవయిత్రి జీవితం అనే బండను మోస్తున్న మట్టి నుండి వచ్చిన మనిషిని ఇలా వ్యాఖ్యానించింది. "ఏళ్ళ తరం మోస్తున్న బండను మట్టి మనిషి ఇంత వరకు దించనే లేదు ఇదేదో శిక్ష అనుకొని కొందరు సర్కస్ అనుకొని కొందరు బతికేస్తున్నారు కాళ్ళు చక్రాలై, చేతు భిక్షాపాత్రలై ఏ గమ్యానికి చేరుతారో కానీ అదో వలయం అంతే" మనిషి జీవితానికీ గమ్యం తెలీదంటూ ఆ వలయం ఎక్కడ ప్రారంభం అవుతుందో చివరికీ మళ్ళి అక్కడికే చేరుకుంటుందనే తాత్విక భావాన్ని వ్యక్తీకరిస్తుంది ఈ కవయిత్రి. ఎవరికైనా పక్షపాతం చూపించే తత్వం వుండవచ్చునేమో కానీ మట్టికి వుండదని ఇలా అంటుంది. "మట్టి మమకారంతో కూడిన తల్లి లాంటిది! అందుకే అందర్ని సమానంగా తనలో దాచుకుంటుంది..! జీవిత సత్యాలను బోధ చేస్తుంది..!" బతుకు అతుకుల బొంతయినపుడు నిసించే ఇల్లు ఒక శ్మశానం నిద్ర రాక కనురెప్పలు బరువయినప్పుడు పవళించే పరుపు ఒక సమాధి! అని, నిజం చెబుతున్నానని తగిలిచోటే దెబ్బ తగులుతుందనే వాస్తవాన్ని పేర్కొంటూ,ఒకసారి పగిలిన గుండె చిట్లిపోతూనే ఉంటుంది అతకడం అతికించడం ఒక బూటకమనే యథార్థాన్ని చెబుతూ..చిరాఖరికీ అస్తిత్వానికీ మిగిలేది బూడిదేననే నిరాశను "నిజం చెబుతున్నాను..!"-అనే కవితలో భారంతో పలుకుతుంది. అనేకులు అనేక విధాలుగా అమ్మను తమ కవిత్వంలో ఆవిష్కరిస్తుంటారు.ఈ కవయిత్రి కూడా "మాతృత్వం మృగ్యమౌతుందా"-అనే కవితలో అమ్మలో దాగివున్న ఆవేదనను ,వాత్సల్యం కోసం అలమటించే అమ్మను రూపు కట్టించింది. "ఎక్కడైనా అమ్మ జన్మ గాయాల గేయమే ఎపుడైనా పలకలేని ప్రశ్నల ప్రతిబింబమే వివేకానికందని చక్రగతిలో ఎంత తీవ్రత వున్నా అమ్మ అవతారమే తప్ప ఆయుధం కాదు ఆదర్శం తప్ప అఙ్ఞానం కాదు బిడ్డ వేళ్ళు తాకితే మౌనంగా రేకులు రాల్చే గులాబి" లాంటి అమ్మ సంతానం వీధిలోకి విసిరేస్తున్న రాఇలా నిశ్చలంగా వుండటమే కాదు మాత్ర్త్వాన్ని బతికిస్తుందని ఒక చక్కని భావాన్ని కవిత్వం చేసింది శైలజామిత్ర. కవిత్వానుభూతిని కలిగించే మంచి కవితల్లో "ఇపుడిపుడే నాకు అర్థం అవుతున్నావు !"-అనే కవిత ఈ కవయిత్రి ప్రతిభా సామర్థ్యాన్ని మనకు అద్దం చేసి చూపెడుతుంది.రోజు అంటే,మనిషి అంటే ఏమిటో ,ఎవరో ఒకనిర్వచనమిచ్చి తన నాన్న చెప్పిన అంశాలుగా పేర్కొంటూ,ఆయన నిత్యం చెప్పినవి ఒక్కొక్కటి గుర్తుకొచ్చి ఆయన ఇపుడిపుడే అర్థం అవుతున్నాడని కవయిత్రి మంచి శిల్పంతో ఇలా చిత్రించింది. "నాన్నా! సగానికి పైగా జీవితం గడిచాక ఇపుడిపుడే నాకు అర్థం అవుతున్నావు ఉదయం,మధ్యాహ్నం,రాత్రి కలిస్తేనే ఒక రోజు అవుతుందని స్వార్ఠం,అసూయ,కపటం,అబద్ధం కలగలిపితేనే నేడొక మనిషని నిత్యం నువ్వు చెప్పినవి ఒక్కోక్కటి గుర్తొచ్చి ఇపుడిపుడే నాకు అర్థం అవుతున్నావు" అమ్మకి కొడుకు పైనా,తండ్రికీ కూతురి పైన ఎక్కువ ప్రేమ వుంటుందని మనస్తత్వ శాస్త్రవేత్తలు అంటూవుంటారు.అందుకు గల కారణాలను యూంగ్,అడ్లర్ లాంటి వాళ్ళు విశ్లేషించి చెప్పారు.ఈ కవయిత్రి కూడా అట్లాంటి భావాన్నే ఈ కవితలో పొదిగినట్టుంది. "ఈ జీవితానికీ ఎందుకో సరి కొత్త పేజిలా ఉందీ పూట తరచి చూస్తే నా పుటలన్నింటిలో నీ ఆఛ్చాదనలే ఉన్నాయి. నిజం! నాన్నా! నువ్వు ఏనాడైతే నన్ను వదిలి సుదూర తీరం పయనించి నా కన్నిటి బిందువుగా మారావో ఆ రోజు నుంచే ఎవరికీ ఎవరూ కానట్లు సాగిపోతోంది మన ఇంటి నావ" ఇలా తండ్రి మరణం ఎంత ప్రభావితం చేసిందో చెబుతూ దుంఖపు నదిలోకి మనల్నీ తీసుకెళుతుంది.. ఆస్తులైనా,రోగాలైనా,లక్షణాలైనా సంతానానికి తల్లితండ్రులనుంచే సంక్రమిస్తుంటాయి.ముఖ్యంగా పిల్లలు వారి తల్లి తండ్రుల జీవితాల్లోనికి తరచి చూసినప్పుడు వారి అనుభవాలు అనుభూతులు ఆ పిల్లలకీ స్ఫూర్థినిచ్చేవిగా వుండవచ్చు.సగం జీవితం గడచిపోయాక కవయిత్రి జీవితపు దీపం వెలిగి వెలిగి చివరకు కొడిగట్టేదశలో ఆ అనుభవపు నుసిని ఆదీపం తాలూకునేనని గుర్తించానని ఇలా చెబుతుంది. "నా గుండెలో నిన్నటి వరకు నా కోసమే నేనున్నానని అనుకున్నాను బతుకు సాయంత్రపు గూటిలో కొడిగట్టే దీపం తాలూకు నుసిని గుర్తించి ఆ నుసి గతంలో వెలిగిన దీపం తాలుకేనని ఇపుడిపుడే నాకు అర్థం అవుతున్నావు" నిరాశతో నిస్పృహతో నలిపోయిన జీవితానికీ తండ్రీ తాలూకు ప్రేరణే మళ్ళి వెలుగులు నింపుకోడాని కారణం కావాలని ఆ తండ్రి మార్గమే ఆచణీయమనే భావనను కవయిత్రి స్ఫురింపచేస్తోంది. శైలజామిత్రకీ ఊహాశక్తి బలంగానేవుంది.తాను ఊహించిన భావనను గుండెలో నిలిచిపోయేలా గీయగలిగే నేర్పు ఈ కవయిత్రికి వుంది.తాను చెప్పదలుచుకున్న దాన్ని కవిత్వం ఎట్లా చేయాలో ఈవిడక బాగా తెలుసు.బాల్యంలో పిల్లలు పుస్తకాల్లొ నెమలీ ఈకలు పెట్టుకొని అవి పిల్లలు పెడతాయనే ఊహలో వుండటం అందరికి తెలుసు.మనం అలా చేసేవుంటాము.దాన్ని ఈ కవయిత్రి జీవితానికి అన్వయించి అద్భుతంగా ఇలా చెబుతోంది. "చిన్నప్పుడు నా పుస్తకాలలో నెమలీకలు పిల్లలు ప్ర్ట్టాయంటే నువ్వు నమ్మలేదు ఇప్పుడు చూడు నా బతుకు పుస్తకం మీద రంగు రంగుల రెక్కలు రోజుకో అవతారంలో నాకు ఏమాత్రం సంబంధం లేని పిల్లల్ని తెచ్చి ఎలా పెడుతున్నాయో!" ఈ కవయిత్రే చెప్పుకున్నట్లు "నన్ను ఎవరూ వినడం లేదే అనే ఆవేదన నుండి వచ్చిన భావాలివి.నన్ను నన్నుగా ఎవరూ చూడటంలేదనే నిరాశలోంచి వచ్చిన శైలి ఇది." రాయి కఠినంగా వుంటుంది. చిగుళ్లు సుకుమారంగా వుంటాయి.ఈ కవిత సంపుటిలో అన్ని కవితలు సుకుమార పదాలచేతనే రాయబడ్డాయి.రాతి చిగుళ్ళు అనేది ఒక విరోధభాసం.అందుకే ఈ కవయిత్రి "రాతిచిగుళ్ళ లాంటి మనుషుల మధ్య అంతా మాయ అనే నిజం వుంది"-అని అంటునే అయినా ఎదో పొందాలనే తాపత్రయం వుందని చెబుతుంది.శైలజామిత్ర గారికీ వున్న మరో నేర్పు ఏమంటే తన కవితలకీ అందమయిన శీర్షికలనుంచడం."విస్మరిస్తున్న హృదయ పాత్ర",ఒకానొక బతికిన క్షణం","రాతిచిగుళ్ళు"-ఇలాంటి సార్థక్యపు శీర్షికలు ఆవిడ కవితానికీ మరింత సౌందర్యాత్మకతను చేకూర్చాయి. "గాజు కెరటాల వెన్నెల సముద్రాలు"-అనే ఒక అద్భుత వాక్యమ్ తిలక్ ప్రయోగించాడు.ఈ కవయిత్రి గాజు అనే పదాని చాల చోట్ల ప్రయోగించింది.ఒక్కొక్క కవికీ ఒక్కోక్క పదమ్ మీద యిష్టం అలా పేరుకపోతుందేమో? వచనమయి తేలిపోయే పాదాలను రాయడాన్ని, ప్రశ్నల పరంపరతో కవిత్వంనిర్మించే పద్డతిని,వస్తువును దర్శించే క్రమంలో విస్తృతమైన కాన్వాస్ ని స్వీకరించే పద్దతిని,అన్వయ క్రమంలేని పద సంయోజనం కూర్చే లక్షణాన్ని ఈ కవయిత్రి వదులుకో గలిగితే ఈవిడకున్న ఊహాశక్తికీ భవిష్యత్తులో వొక మంచి కవయిత్రిగా పాఠకుల ఎదలో నిలిచిపోగలదని వొక ప్రామిసింగ్ కవయిత్రిగా నేను నమ్ముతున్నాను. "ఎవర్నువ్వు అని అడగగానే "తెలుగు వాడిని" అనే సమాధానంలో జీవితముంది..!మనిషిగా మనకు మనుగడ వుంది"-అని నమ్మి భాషాభిమానాన్ని ప్రకటించే కవయిత్రి, "ఎన్నో సార్లు మరణించాక ఇక కోలుకోడానికేం మిగిలింది?ఇంకెన్నో సార్లు తిరస్కరించాక ఇక ప్రేమనే పదాని పుట్టుకేముంది"-అని ప్రశ్నించే శైలజామిత్ర ఉమ్మడిశెట్టి సాహిత్య అవార్డ్ పొందిన సందర్భంగా మరో సారి అభినందనలు తెలియచేస్తూ...ఆవిడ పూయించిన "రాతిచిగుళ్ళు" రుచిని ఆస్వాదించమని మిత్రుల్ని కోరుతున్నాను. వచ్చె మంగళవారం మరో కవితా సంపుటి పరిచయంతో కలుద్దాం.

by Rajaram Thumucharla



from kavi sangamam*కవి సంగమం*(Poetry ) http://ift.tt/1nqMUb3

Posted by Katta