Meher కవిత

సిద్ధార్థ || రేగడి మన్ను / చీకటి / ఏకాంతం || నేను నడిచే రేగడి మన్నునయ్యా పంతులూ నా జ్ఞాపక కాలం పొయ్యింది రియల్ టైం ఆరిపోయి రీల్ టైం చేజిక్కింది మా ఊరికి చేరుకోలేనిప్పుడు దారి పరాయిదయ్యంది ఎక్కడో అవుటర్ రింగ్ రోడ్ తో అనంతాకాశంలోకి లేచిపొయ్యింది లోపల ఏ జీవీ సందడించకున్నా కాలం కడుపుతో ఉన్నట్టు ఈమె దేహంలో పొలమారుతున్న ముల్లును నేను … రేగుపండు ముల్లును ఈమె చుట్టే పరుచుకున్న పొడిగాలిని తనకోసమే పడిగాపులు పడుతున్న దగ్ధ చినుకుని నారింజ కాసారం … తన తెరపొర … అర కూడా నేనిక్కడ ఎగిరే అఘోరీ పిట్టను - వొంటరి గుట్టను ఏకాంతపు చీకటి రేగడి మన్నును కల రవ్వను కాంతి బొట్టును పదం తెగిన పాదాన్ని నిరామయ మధ్యాహ్నపు పొలిమేరను చిత్ర ఢాకినిని March 24, 2014 http://ift.tt/1jAevCN

by Meher



from kavi sangamam*కవి సంగమం*(Poetry ) http://ift.tt/1h4qWYE

Posted by Katta