నారాయణస్వామి వెంకటయోగి॥ చిన్నతనం ॥

చిన్నప్పుడు
నేనెప్పుడు పాలు తాగిన్నో తెలియదు!
పోతున్న ప్రాణం నిలిపెటందుకు
ఏ చల్లని తల్లో అందించిన మొదటి అమృతధార -
చెంప మీద గరుకు మరక.

ఏ బొమ్మల్తో ఆడుకున్ననో,
ఏ ఏ ఆటల్ని లోకమెరుకలేని మురిపెంతో
నేర్చుకున్ననో గుర్తుకు లేదు.

పగిలిన బొమ్మల ముక్కల్ని
కూలిన గోడలకు దారాల్తో కట్టి మాట్లాడుకున్న
ఎడతెరిపిలేని సంభాషణలు -
బయటకు రాని ఏడ్పు ముసురులో
ఆరబెట్టుకున్న చినిగిన బట్ట పేలికలు.

ఎవరెవరిని ముద్దు పెట్టుకున్ననో,
ఎవరెవరితో తన్నులాడుకున్ననో,
మూసుకున్న పాత అర్ర తలుపుల వెనుక
అనేక ఒంటరితనాలు, నా దోస్తులు -
చిమ్మచీకటి అలవాటు పడ్డకళ్ళకు
ఎప్పటికీ కాని పరిచయాలు.

నాలో నేనే, అందరికీ వినబడెటట్టు,
వాడచివర తల్లి లేని కుక్కపిల్ల ఏడుపుతో
రాగం కలిపి పాడిన పాటలు -
చిన్నతనమంతా అలుముకున్న
చెవులు చిట్లిపొయ్యె నిశ్శబ్దం.

ఈత నేర్చుకున్న పాతబావి
పచ్చటి నీళ్ళలో జరజర పాకిన
నల్లటి నీరు కట్టెలు -
చుట్టలు చుట్టుకుంటూ
బుజాలమీద నుండి జారిపోయే
పసితనపు భయాలు.

కలలో,
లోలోపలి కలల్లో
రోజూ కనబడే పగిలిన బొమ్మలు,
సుడులు తిరిగే గొంతు విరిగిన పాటలు -
వెంటాడుతుంది కందిరీగలా కుట్టే
కనికరం లేని ఒంటరి చిన్నతనం!