ఇప్పుడంతా రాలిపోవడమే
కాలమంతా...
కంటినీరింకిపోవడమే
కనులకింత ఓదార్పుకదా...
ఆకు నుండి జారిపడుతున్న
చివరి బొట్టు దోసిలిలో...
కళ్ళకద్దుకోనూ లేక
తడి ఇంకిపోతూ...
చివరిగా తిరిగిన ఆ మలుపు
వంతెన విడిపోయిన చోట...
కాసేపలా సంధ్య ఎరుపు
పూసుకుంటూ తెల్లబడ్డ వెన్నెల...
ఈ చల్లదనం
ఓ మృత్యు స్పర్శలా తాకుతూ....
వదలిన కాగిత్తప్పడవల్నిండా
ఇన్నిన్ని జ్నాపకాలు మునుగుతూ...
కాలమిక్కడ ఓ కాలమిస్టులా
పెన్సిల్తో ఆకాశంపై నలుపు చేస్తూ...
నేలపై ఇన్నిన్ని
బలి పీఠాలను నిర్మిస్తూ....
గోరీలన్నీ ఒకే పేరుతో చెక్కి
ఓ గడ్డి పూవుతో అలంకరిస్తూ...
*24.7.2012
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి