శ్రీనివాస్ వాసుదేవ్ || ఓ మరణం తర్వాత.....||

ధర్మజుడూ లేడు, యక్షప్రశ్నలూ లేవు
ఓ అగమ్యగోచరం...ఓ దిగులు

ఇవాళ్టి వర్షాన్ని నువు చూడలేదనో
రేపటి సూర్యోదయం నిన్ను తాకదనో.....

మరణాన్నీ ప్రేమించావేమో
అది నీ గుమ్మంలో నిలబడ్డా
అటు ఒత్తిగిలిపడుకోలేకపోయావు
ఉత్తచేతుల పంపలేకపోయావు

నీముఖంలోకి చూడలేక, నిన్ను కబళించలేకా
కాలాన్ని వెంటతెచ్చుకుందటగా
ముఖం చాటేసిన మృత్యువు

ఈ మరణం తర్వాత--
నువ్వూ ఓ నిరాకార జ్ఞాపకంలా
మిగిలిపోతావేమో!
విషాదాన్నంతా చీకటి గుడ్డలో మూటకట్టేసాను
బరువైన రాత్రి నాకు తోడుగా---
ఓ ఖాళీ కుర్చీ, ఓ ఖాళీ ఇల్లు
జ్ఞాపకాలన్నీ ఖాళీ చేసాక మిగిలిన గుండెలా!
గడ్డకట్టిన దు:ఖంతో బరువైన కళ్ళు
ఏ కథలూ చెప్పలేకపోయాయి

ప్రతీ మరణం తర్వాతా---
జీవితవాగు దాటుతూ
ఏ మరణమూ వేరుకాదా నీభాషలోనే
చెప్పమన్నా ఆ ఒంటరి కాపర్ని....
విభూదంటిన తన వేళ్ళను
నిట్టూర్పుల తడిలో కడుగుతూ--
ఆత్మ కాల్తున్న ఈ పదకొండురోజులూ
ఈ వాసనుంటుందన్నాడు....మరణం కాలుతున్న వాసన.....
నిష్కామంగా నిష్క్రమించే ఆ నిముషం కోసం
మిగిలే ఉంటాను....
చిల్లుపడిన మొక్కలగోలెంలా.....
ఏం ఇంకిందో....ఏం వొలికిపోయిందో!
**
ఎంత అందమైన పువ్వైనా వాడిపోకతప్పదన్నట్టు...
కహీ దూర్ జబ్ డిన్ డల్ జాయె....

(కొన్ని మరణాలు జీవితాన్ని ప్రశ్నిస్తాయి, కొన్ని జీవితాన్ని నిర్వచిస్తాయి...మరికొన్ని మనల్ని సమాయత్తపరుస్తాయి...)
*20-07-2012