కాసుల లింగారెడ్డి || నేను- నా తోట - ఒక కోయిల

ఒంటరితనం
సర్రున దూరి
మెదడు సందుల్లోంచి బుసకోడ్తది

ఒక తోడులేని తనాన్ని ఈడుస్తున్నప్పుడు
ఒక జామ కొమ్మ
వంగి భుజాన్ని తడుతది
రాత్రి ఒడిసిపట్టుకున్న మంచు ముత్యాల్ని
తలంబ్రాలు పోస్తది

నిండుగా పూసిన
పెరుతేలవని పువ్వొకటి
తనను తకమని
యవ్వన మాకుటాల్ని చాస్తది

జీవన ప్రభాత వాకిట
రూపు దిద్దుకున్న పిండే
వయ్యర్నగా ఊగుతూ
ఆహ్వానం పలుకుతది
పంకిలమంతిన్న
పంకజమన్న, పరిజతమన్న
పరవశ్వమే

నిద్ర గన్నేరు
అనేక
నిదుర రాని రాత్రుల్ని
బహూకరిస్తది

కాగితపు పువ్వు
చేసిన తప్పులకు
చేతులు జోడిస్తది

ఆకాశానికి
నిచ్చేనలేస్తున్న కొబ్బరి చెట్టు
వంగి
పాదాలు ముద్ధాడుతది

కాలం పొడుగూతా కలగన్న
బొడ్డుమల్లె
ఒడిల వెన్నెల పూలు పరిచి
పిలుస్తది
నా రక్తం కళ్ళజూసిన
ముళ్ళమీద అలిగి
ఎర్రగులాబి
అంతర్ధ్హానమైతది

నీరెత్తినట్టు వుందని నిమ్మ
కాయల చప్పట్లతో
ఉచ్చాహ పరుస్తది

నారింజ
పండ్లు
ఇకిలించి
నవ్వించ చూస్తది

తీగ మల్లె,జాజి మల్లె
బంతి,చామంతి
జీవితానికి వసంలద్దుతవి

అన్నిటినీ మించి
అప్పుడప్పుడు
హఠాత్తుగా
ఒక కోయిల ప్రత్యక్షమైతది
పలుకుల ప్రావహంలో నను ముంచుతది
నాకు ఒంటేరితనంలాగే
తనకు రంగు మీద బెంగ
నేను అంతః సౌఅన్దేర్యాన్ని మించి నది లేదంటాను
తను నేనున్నానంటూ చేతులు కలుపుతుంది

బుసకొట్టి బుసకొట్టి
అలిసిన ఒంటరితనం
ఊపిరాడక తోక ముడుస్తది

౨౨-౯-౧౨