బంగారు రామాచారి || ఎదను కోస్తున్న మంచుకత్తి జ్ఞాపకం

సుగుణవతి మైత్రి అనుమతిలేని వూహలు
రెక్కలను పట్టుగా కట్టుకుని ఎగురుతున్న
సాహితి వినీలనవభావనాకాశంలో వాలితే
సొగసుల హరివిల్లుగా విరుస్తుందన్న నాకవిత

హంస సారాంశం బాగుంది, భావకవి నన్నావు,
నేను లేమినున్నా మన చెలిమి మాత్రం
ఉన్నత శిఖర గంధ పరిమళభరిత ప్రేమని
సుమ భాసిత భావిజీవితం నాదేనన్నావు.

వెల్లువెత్తిన వరద గోదావరి వంపుసొంపులతో
వయ్యారి వరూధినిలా నిలువెల్లా వూరించావు .
మధువురుచి తగలని ఆమడ దూరంలోనున్నాను.

కోమలిచెలిగా నీవు చెంతనున్న తరుణప్రాయంలో
కుమారునిగా నన్ను కన్నవారికలలు జాలువారగా
నీచిలిపి కళ్ళు సిగ్గుతో వొలకబోసిన మధువులతో
మునిగితేలిన నాబంగారుకలలకవితను, భవితను
కలువలకుజతకట్టి వలపుబందీగా వేసాయి సంకెళ్ళు.

కోరనిదే వరాలిచ్చిన కొండంత తేనెమనసు నీదని
కోవెలలో నీపేరిట అర్చనలు చేయించి తరించాను.
నా ఉన్నతి కోరిన నీవు ఉన్నతహృదయ విద్యకై
పరదేశమేగి మనసును పరుసవేదిగా మార్చావు
నెచ్చెలి నీపలుకే బంగారమని పాడుకున్నా గానీ
నీతలపోతలతోనే నెమ్మదించని నామదికేది మందు.
తోడిచూపుల గాయాలకు కార(ణం)ఈవర్తమానం.

చీకటికళ్ళ నాగుండెకు ఎరతోవేసిన గాలం కనికట్టుకు
గతించినతొలివలపు ప్రేమ జ్ఞాపకంతో కళ్ళువర్షిస్తున్నాయి
ప్రతికూలభావనల వందనంలోను ఉదజనిగా నీవున్నా
మనసు గడియారంలో విభజన క్రమాన్నిజాలిమాలిన
నిముషాల ముల్లు గునపంతో గుచ్చుతునే ఉన్నావు
మరుపున్నవారి మది తీరానికి తూఫాను రాదు కదా,?

పనిగట్టుకుని మర్చిపోవాలనుకోవడమే అసలు భాధ
నీవు నన్ను పిచ్చివాడన్నా
నిజంగా నాకు భాధలేదు
నాకు నిజంగా పిచ్చిగానీ మనస్సుకు నిజం తెలియదా?

అర్ధంకాని ఎదేమో పదేపదే నిను కల(త)గా పలవరిస్తాది.
దారితప్పిన వృతాంతమంతా తనతోవలోనే విరుస్తుందనే
కోయిలగాతరలిపోయిన వసంతమేనీవని వెతుకుతుంది.

వృత్త పరిధి దాటిన నీవు తన ప్రాంతంలోనే ఉన్నావన్న
భ్రమతో చేరువకాని సూర్యునికోసం చలన భూమి(క)గా
మారి చక్రభ్రమణమనే గోడుతో గిరికీలు కొడుతుందీ.
జ్ఞాపకమొప్పుడు
సుగుణాల విస్తారభాండాగారమే కానీ
కలసిరాని కాలంలో మాత్రమది కోస్తున్న మంచుకత్తే?.

( నిర్వాహక సోదరుని కోదండం చేత హితంపొందినదై పరిశుద్దపరచబడినది.)