క్రాంతి శ్రీనివాసరావు || ఆకలి....కొలత ||

ఆకు..పప్పు నెయ్యూ అన్నీ
మనసులోనే వేసుకొనేవాళ్ళం
అమ్మ చక్కలిగిలి పెడితేనవ్వుకొనే వాళ్ళం

గంజీ గటకే తప్ప
వేడి వేడి ఇడ్లీ ఉప్మా ఎరగనివాళ్ళం
చద్దన్నమే రోజూ పలహారం
గొడ్డుకారమే మాకు గొప్ప విటమిన్లు

ఏరుకొన్నవో ఏవరో పారేసుకొన్నవో
పుచ్చువో పచ్చివో తప్పితే
ఫలాల జాడ పలువరుసలు ఎరుగవు
రుచి మరచిన నాలుక కసలేతెలియదు
మెలితిప్పే ఆకలిమంటలు
మలిపేందుకు నీళ్ళూదొరకవు

ఎ బి సి డి అక్షరాలు మా తెలివికి తెలియదు
ఎ బి సి డి విటమిన్ల్లు మాతనువుకుతెలియదు

నెత్తురూ చాలినంత వుండదు
వున్నదాంట్లో కుడా వుండాల్సినవి
ఎక్కువో తక్కువో వుంటాయు

సరిపోనూ అనే పదం
మాజీవితాల్లోంచి
చెరిపేసుకొని చాలాకాలమయ్యుంది

ఇరవైఏళ్ళకే మాకు అరవైఏళ్ళువస్తాయు
వయసుతోపాటు వైరాగ్యమూ వస్తుంది

ఆకాశం నెత్తిమీద కూలిపడుతూనే వుంటుంది
కాళ్ళ కింద భూమి బద్దలై పాతాళంలో
తూలి పడిపోతూనే వుంటాం

వైరస్ లన్నింటికీ వాసయోగ్యమై
శిధిల శిలాజాల్లా సంచరిస్తూనే వుంటాం

మిగతా జంతువులకు మల్లే
సహజాత సంతోషాలూ దొరకవు
సహజ మరణాలు ప్రాప్తించవు

ఒక్కోఅవయవం కూలి
అణువణువూ చీలి
తనువంతా తగలడి
చితిని చేరకముందే
మా కపాలం పగిలిన శబ్దం
మేమే వింటూ

ఊహల కందని వేదన
ఊదర పెడుతూ వుంటే
ఊపిరి వదులుతు వున్నాం

ఆకలి చావులు కావట మావి
అసలవి లేనే లేవట
మరు జన్మంటూ వుంటే మళ్ళీ మనిషిగ పుట్టాలని లేదు

*28-08-2012