జిలుకర శ్రీనివాస్ కవిత

ఒంటి నిండా జ్వరం
మనసు నిండా మౌనం
రాత్రి గదిలోని మేకుకు నన్ను వేలాడేసుకున్నాక
వానకు తడిసిన అంగ్గి ఒకటే వణుకు
భుజం మీది కన్నీటి మరకలు ఎంతకూ ఆరవు ఏం చేయను

నీ పెదవి విరుపులైనా పర్లేదు
అవి విసిరే తుపాకీ తూటాలు తాకినా పర్లేదు
నీ కంటి కింది ఎర్రని చారలు నా ఎద మీద భగ్గున మంట పెట్టినా పర్లేదు
చేసిన నేరానికి ఎలాంటి విచారణ లేకుండానే
నీ పాదాల కింద పాతిపెట్టినా పర్లేదు
నీ మాటలు విని నిన్ను అతి దగ్గరగా చూడాలనే వచ్చాను

తాగే నీళ్ళ కుండను పలగ్గొట్టిన పిల్లోన్ని
అయ్యో ఏందిరా ఇది అని ప్రేమగా విసుక్కునే తల్లిలా నువ్వు
మట్టిలో ఆడుకుంటూ దుబ్బంతా మీద పోసుకున్న తమ్మున్ని గద్దించే అన్నలా నువ్వు
తప్పుడు గీతల న్నింటిని చెరిపి కామిక్ బొమ్మలు వేసే చిత్ర లేఖివిలా నువ్వు
నేరాల వెనక మానసిక చిత్తరువును చూసే మనో దర్శినిలా నువ్వు
కొంచెం నవ్వి చాలా మెత్తగా కోపం చేసి క్షమించేశావు నువ్వు

కొండంత కోపాన్ని భరించొచ్చు గాని
గుప్పెడు కరుణను చిటికెడు ప్రేమను భరించ లేను
ఒక్క నిమిషం కూడా నీ ముందు నిలబడ లేక
ఏడుస్తూ ఒకటే పరుగెత్తింది రోడ్డు
బోరున విలపిస్తూ కూలిపోయింది నల్లని మబ్బుల గూడు

గదిలో చద్దరు నిండా సెగలు కక్కుతున్న జ్వరం
కూర్చి కాళ్ళు చచ్చువడ్డాయి
రెక్కలు ముడుచుకు పోయి గాలిపంక జారిపోయింది
మెత్త నిండా దుక్కం గడ్డగట్టి కదలడం లేదు
పుస్తకాలన్నీ మూలక్కూర్చొని వెక్కిళ్ళు పెడుతున్నాయి
తనను తానే పూర్తి చేసుకునే కవితలా
నిన్ను పరిపూర్ణం చేసుకుని
నన్ను అసంపూర్ణ వాక్యాన్ని చేశావు నువ్వు
తల లేని చొక్క ఇంకా ఆత్మ కోసం దేవులాడుతూనే ఉంది.

*18-07-2012