వాసుదేవ్ ॥ మధుపములు॥

నా నిశ్శబ్దం కరిగిపోతూనె ఉంది, నెమ్మదిగా
నా గతాన్ని భుజాలపై వేసుకుని మరీ వింటున్నా
కాలం విడిచిన కుబుసంపైనుండీ...
ఆ గతకాలపు చరిత్ర చెప్పిన కథలనుండీనూ...
సూర్యాస్తమయపు చారికలన్నీ
నా ఇంటిగుమ్మం ముందు ఓ కథని అల్లుతూనే ఉన్నాయి
నా కథలూ, నీ కథలూనూ
ఆ సాయంత్రపు వీచికలు నైట్ క్వీన్ పువ్వుల పరిమళంతోడుగా
నామొహాన కొడుతూ ఎన్ని కబుర్లు చెప్పాయని
నా వయిలెన్ని తోడుతీసుకొచ్చాయి
సంగీతాన్నీ, పరిమళాన్నీ మేళవిస్తూ
నా పక్కనుండేం లేదు- ఓ ఖాళీ నిట్టుర్పు తప్ప!

వారెవరో నా మనసు గర్భగుడిలో కొచ్చేశారు
ఇంధ్రధనుస్సు ఎనిమిదో రంగుచీర కట్టుకునిమరీ,,,
నా ఆలోచనలన బరువులన్నీ వారే మోస్తూ
ఆమె అక్కడుండాలెమో మరి!

నా మధురోహలన్నీ నన్ను ఓదారుస్తుంటాయి
వర్షంలాగా, మేఘాల్లాగా
గతాన్నీ కాల్చీ, వర్తమానాన్నీ ఓదార్చుకుంటూ.....
నేటి పింగాణి గిన్నెలో బతికేస్తూంటూ ఉంటా
నేను వాటికెంతకావాలో వాటికీ
నేనంతే కావాలనుకుంటా.....
ఈ జ్ణాపకాల మల్లే!
ఏదీ కొత్తకాదు, ఏదీ పాతకాదు
అన్నీ కావాలి..ఈ బతుక్కి
ఇలా బతకడానికి


* (24.August.2012)