కలలో
నాకెవరో ఒక 'పావలా' ఇచ్చి
"కావాల్సినవేవైనా కొనుక్కోరా!" అన్నారు.
మెలుకువలో మహా హుషారుగా
బజారుకు పోయి
మబ్బులు,
వాటిని కడిగే సబ్బులు,
చెట్లు,
వాటినెక్కేందుకు మెట్లు,
పడుక్కునేందుకు పొడువాటి రోడ్లు,
నడిచేందుకు సన్నని, నున్నని కాలువలు...
ఇంకా ఎన్నో...ఎన్నో...
అన్నీ కొన్నాను-
వాటినన్నింటినీ వీపుమీదంటించుకుని
నా వాకిలి తలుపులు తడుదును కదా...
అక్కడొక పొడుగాటి మనిషి
చక్కగా గోడమీద పడుకున్న పడుకున్నవాడు
నవ్వుతూ
నిటారుగా లేచి నిలబడుతూ
"అప్పుడే వచ్చావా? నీ కోసమే
కాసుక్కూర్చున్నా నా పావలా
నాకిచ్చేయ్!" అన్నాడు.
"ఏం పావలా అంటే
పాతాళం జేబులోనుండి
కాతా పుస్తకం తీసి
కాకుల్ని బాతులుగా చూపించాడు.
చేసేది లేక చేబదులు తీర్చేద్దామని
జేబులో చేయి పెడితే
పావలా ఏదీ! ?
"నీ పావలా నా దగ్గర లేదు
మళ్ళీ రా
నీ(ము)పళ్ళన్నీ నీ కిచ్చేస్తా!"అంటే
వాడు వికృతంగా నవ్వి
"మళ్ళీ మళ్ళీ ఎక్కడొస్తానూ,
నాకు బోలెడన్నిపనులున్నాయి
(ఎన్నో కాకుల్ని బాతుల్ని చేయద్దూ)
పోనీ
నీ దగ్గరున్న మబ్బులు, చెట్లు,రోడ్లు, కాలువలు,
కాసిని కోసుకెళతా…వప్పుకుంటావా"అని వీపు తడిమి
చక్కాపోయాడు.
నేను
నవ్వుకుంటూ
నట్టింట్లోకి నడిచి
నా లాభాల మూటనుమూలకు సర్ది
అందంగా నవ్వుకుందామని అద్దం ముందు నిలబడితే
అరె!.....నేనేదీ!!!???
ఇంకేం నువ్వు?
వాడిచ్చిన పావలా కెప్పుడో 'దివాలా' తీసావు
అంటో అద్దం నవ్వు!
(అద్దం అబద్ధం చెప్తుందా!)
(ఆ చక్రవర్తిని నేనే. ఈ కవిత ప్రచురణ కాలం 23-08-1975. ఆంధ్రజ్యోతి వార పత్రికలొ(పురాణం సుబ్రహ్మణ్యం గారు సంపాదకులు) అప్పట్లో "కొత్త కలాలు" పేరుతో వారం వారం ఒకటొ, రెండో కవితలు ప్రచురించే వారు.అంధ్రజ్యోతిలో కవిత రావడం అప్పట్లో చాలామంది చిన్న కవుల కల.ఆ శీర్షికలో ఇప్పటి ప్రముఖులు చాలామంది కనపడుతుండే వారు.(పాపినేని శివశంకర్ పేరు గుర్తు నాకు).ఈ కవిత రాసే కాలం నాటికి నా వయసు 23. తిలక్, ఆరుద్ర, శ్రీశ్రీ, గజ్జెల మల్లారెడ్డి వంటి వాళ్ళ కవిత్వం ఇష్టంగా చదువుకుంటుండేవాణ్ణి.ఎలా పడిందొ నా దృష్టిలో సర్రియలిజం మీది శ్రీశ్రీనో, ఆరుద్రో రాసిన కవిత్వం…దాని ప్రభావంతో రాసిన కవిత ఇది. కవిత్వం అంటే ముందు నుంచీ అమిత ఇష్టం.ఆ అతి ప్రేమ వల్ల అతి భయంతో కవులు రాసినవి చదివి విశ్లేషించుకునెవాడినే కాని ధైర్యం చేసి రాసింది తక్కువే.
పాత కాగితాలు తిరగేస్తుంటే…ఈ కవిత కనపడింది ఇవాళ. ఇప్పటి సెజ్జుల కాలంలో బక్క మనిషి చిరు ఆశకు ఈ కవిత ప్రతిబింబం అనిపించింది.అందుకే మళ్ళా ఇప్పుడు ఇక్కడ ఇలా…)*4.8.2012
"కావాల్సినవేవైనా కొనుక్కోరా!" అన్నారు.
మెలుకువలో మహా హుషారుగా
బజారుకు పోయి
మబ్బులు,
వాటిని కడిగే సబ్బులు,
చెట్లు,
వాటినెక్కేందుకు మెట్లు,
పడుక్కునేందుకు పొడువాటి రోడ్లు,
నడిచేందుకు సన్నని, నున్నని కాలువలు...
ఇంకా ఎన్నో...ఎన్నో...
అన్నీ కొన్నాను-
వాటినన్నింటినీ వీపుమీదంటించుకుని
నా వాకిలి తలుపులు తడుదును కదా...
అక్కడొక పొడుగాటి మనిషి
చక్కగా గోడమీద పడుకున్న పడుకున్నవాడు
నవ్వుతూ
నిటారుగా లేచి నిలబడుతూ
"అప్పుడే వచ్చావా? నీ కోసమే
కాసుక్కూర్చున్నా నా పావలా
నాకిచ్చేయ్!" అన్నాడు.
"ఏం పావలా అంటే
పాతాళం జేబులోనుండి
కాతా పుస్తకం తీసి
కాకుల్ని బాతులుగా చూపించాడు.
చేసేది లేక చేబదులు తీర్చేద్దామని
జేబులో చేయి పెడితే
పావలా ఏదీ! ?
"నీ పావలా నా దగ్గర లేదు
మళ్ళీ రా
నీ(ము)పళ్ళన్నీ నీ కిచ్చేస్తా!"అంటే
వాడు వికృతంగా నవ్వి
"మళ్ళీ మళ్ళీ ఎక్కడొస్తానూ,
నాకు బోలెడన్నిపనులున్నాయి
(ఎన్నో కాకుల్ని బాతుల్ని చేయద్దూ)
పోనీ
నీ దగ్గరున్న మబ్బులు, చెట్లు,రోడ్లు, కాలువలు,
కాసిని కోసుకెళతా…వప్పుకుంటావా"అని వీపు తడిమి
చక్కాపోయాడు.
నేను
నవ్వుకుంటూ
నట్టింట్లోకి నడిచి
నా లాభాల మూటనుమూలకు సర్ది
అందంగా నవ్వుకుందామని అద్దం ముందు నిలబడితే
అరె!.....నేనేదీ!!!???
ఇంకేం నువ్వు?
వాడిచ్చిన పావలా కెప్పుడో 'దివాలా' తీసావు
అంటో అద్దం నవ్వు!
(అద్దం అబద్ధం చెప్తుందా!)
(ఆ చక్రవర్తిని నేనే. ఈ కవిత ప్రచురణ కాలం 23-08-1975. ఆంధ్రజ్యోతి వార పత్రికలొ(పురాణం సుబ్రహ్మణ్యం గారు సంపాదకులు) అప్పట్లో "కొత్త కలాలు" పేరుతో వారం వారం ఒకటొ, రెండో కవితలు ప్రచురించే వారు.అంధ్రజ్యోతిలో కవిత రావడం అప్పట్లో చాలామంది చిన్న కవుల కల.ఆ శీర్షికలో ఇప్పటి ప్రముఖులు చాలామంది కనపడుతుండే వారు.(పాపినేని శివశంకర్ పేరు గుర్తు నాకు).ఈ కవిత రాసే కాలం నాటికి నా వయసు 23. తిలక్, ఆరుద్ర, శ్రీశ్రీ, గజ్జెల మల్లారెడ్డి వంటి వాళ్ళ కవిత్వం ఇష్టంగా చదువుకుంటుండేవాణ్ణి.ఎలా పడిందొ నా దృష్టిలో సర్రియలిజం మీది శ్రీశ్రీనో, ఆరుద్రో రాసిన కవిత్వం…దాని ప్రభావంతో రాసిన కవిత ఇది. కవిత్వం అంటే ముందు నుంచీ అమిత ఇష్టం.ఆ అతి ప్రేమ వల్ల అతి భయంతో కవులు రాసినవి చదివి విశ్లేషించుకునెవాడినే కాని ధైర్యం చేసి రాసింది తక్కువే.
పాత కాగితాలు తిరగేస్తుంటే…ఈ కవిత కనపడింది ఇవాళ. ఇప్పటి సెజ్జుల కాలంలో బక్క మనిషి చిరు ఆశకు ఈ కవిత ప్రతిబింబం అనిపించింది.అందుకే మళ్ళా ఇప్పుడు ఇక్కడ ఇలా…)
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి