కిరణ్ గాలి || అవ్యక్తం ||

కవిత రాసి రొండెళ్ళు దాటింది
గుండె అడుగున లావాల అది గడ్డకట్టింది
ఎదైన చేసి దాన్ని బయటకు లాగాలి
ఇప్పుడిహ నార్మల్ డెలివెరి కుదరదు
సిజెరీయన్ చెయ్యలి

స్వార్దమను దుర్మార్గమను
పెద్ద ప్రాణం దక్కాలంటె
మ్రుత శిశువుని బయటకు లాగాల్సిందె
ముక్కలుగ అయినా కవితను వెలుపలికి ఈడ్చాల్సిందె

...ఇప్పుడు

అక్షరాలు ఆప్యాయంగా పలకరించటం లేదు
అసహ్యించుకుంటున్నాయి వాటిని అనాధలని చేసినందుకు
భావాలు నగ్నంగా నా ముందుకు రావటానికి సంకొచిస్తున్నాయి
బహుశ మా మధ్య తెలియని అగాధమేదో ఏర్పడింది

కాగితం కళ్ళలోకి నేరుగా చూడలేకపొతున్నాను...

తనతో గడిపిన ఎకాంత క్షణాలని
తన కౌగిట్లొ హత్తుకొని నన్ను లాలించిన ప్రేమని
నా అవేశాలను, కన్నీళ్ళను, ఓటములను
దేన్ని కాదనకుండ తనలొ ఇముడ్చుకున్న వైనాన్ని
అన్నిటిని వదులుకొని వెల్లిపొయాను చూడు...

నాకు తెలుసు నన్ను చుసి
ఇప్పుడు తన పెదాలు అదురుతున్నాయని
దుఖం పన్టికింద బిగపెట్టిందని
నా స్పర్శ తగిలితె తను భొరున ఎడ్చెస్తుందని

కాని మలినమైన నా ఈ వేల్లతొ
తనను మునపటిలా తాక గలనా?
స్వఛ్ఛమైన తన దేహాన్ని
నా కల్తి రాతలు బహిరంగంగ చెరచవా?
ఇక నేను రాసెదంతా ఒక రకంగా అశ్లీలమెనేమో

సందేహం లేదు
నాలో పల్చటి పొర ఏదో తెగిపొయింది
పవిత్రమైనది ఏది నేనిక స్రుశ్టించలేను

*25.7.2012