కాసుల లింగారెడ్డి||వెన్నెలా! వెన్నెలా! ||

వెన్నెలా!
నా కనుకొలనుల కోనల్లో స్నానమాడుతున్న వెన్నెలా!

నా రక్తపంకిల పాదాలకు వెన్నెల మెట్లేసిన వెన్నెలా!
నా మాటనీ, పాటనీ నీలో పారించుకొని
నను నిర్వీర్యం చేసివెళ్ళిన నా వెన్నెలా!
వెన్నెలా!వెన్నెలా!
ఎక్కడున్నావమ్మా?

నా నిశీధసౌధంలోకి నీవుగా నడిచివచ్చి
వెలుగు సౌరభాల వెదజల్లిన వెన్నెలా!
నాకు ఆశల జీవం పోసి,జీవన గమనాల్ని నిర్దేశించి
రేపటి ప్రొద్దుకోసం నన్ను ఒడిచేర్చుకున్న వెన్నెలా!
ప్రభాత వాకిట నన్ను అర్ధాంతరంగా పారేసి వెళ్ళిన వెన్నెలా!
వెన్నెలా!వెన్నెలా!
దోషం నీదని నేనెట్లా దూషించనమ్మా?

ఎక్కడో ఓ స్థలాన్ని కౌగలించుకుంటున్నప్పుడో
ఏ పరిచయాన్నో పరోక్షంగా స్పర్శిస్తున్నప్పుడో
మరుపు మేఘాలు విడిపోతుంటాయి
వెన్నెలా!వెన్నెలా!
నువ్వు మబ్బుల మాటునుంచి గెండెల్లో గుచ్చుకుంటావు

నీ అడుగుల కింద చీకటి మబ్బులు నలుగుతున్న సవ్వడి వింటూనో
గోడచాటు చేసుకొని రాత్రి వెక్కిళ్లు పెడ్తున్న దృశ్యం చూస్తూనో
హృదయ కెరటాలు నిన్ను చేరుకోవాలని ఎగిసెగసి పడ్తుంటాయి
తీరానికేసి తలబాదుకొని జాలిగా రోదిస్తుంటాయి
వెన్నెలా!వెన్నెలా!
నువ్వు అమావాస్య తోబుట్టువని మరిచితి కదమ్మా!