కె.కె.|| సారిచెప్తే పోయేదానికి ||

మూడు రోజుల వయసొచ్చింది
నా మౌన పోరాటానికి,
యుద్ధం గొప్పగా సాగిస్తున్నానని
నేను అనుకోవడమే తప్పా,
అబ్బే... మనసొప్పుకోవడం లేదు.

గడియారం,దాని అలారం
తొలికోడి కూత.
ముద్దుగా లేపడం,
ముద్దుల్తో లేవడం...హ్మ్...
అబ్బే...పొద్దు పొడిచింది.

కాఫీ,టిఫిన్లు అందుతున్నాయ్
గాజుల సందడే లేదు.
లాంచనంగా లంచ్ బాక్సూ అందుతోంది
కాని,కంచంలో చెయ్యే కదలడం లేదు.

ఆఫీసు అయిపోయినా
అలసట తగ్గట్లేదు ఎందుకో రోజూలాగ?
పరిచయమున్న ప్రతీవాడు హాయ్ అంటున్నాడు
ఖర్మ, హాయి ఎక్కడుంది?
చుట్టూ ఇంతమందున్నా ఈ ఒంటరితనమేమిటో?

కొప్పులోని మల్లెపూలు గుప్,గుప్ మంటున్నాయ్,
ఛేతికున్న మట్టిగాజులు ఘల్,ఘల్ మంటున్నాయ్.
కాళ్ళ గజ్జెలు రమ్మ్,రమ్మ్ మంటున్నాయ్.
గుండె ఝల్,ఝల్ మంటోంది,ఊహున్.. మండుతోంది.
ఆరున్నర అడుగుల మంచంలో,ఇద్దరికీ రెండున్నర సరిపోయేది.
ఇప్పుడు నాల్గున్నర ఉన్న ఒక్కడికే సరిపోవడంలేదు.

మనసు మూలుగుతోంది,
ఈ మూడు రోజుల మొదటి ఘడియనుంచి
అయినా వింటేనా...అహంకారం,
మొగుడనే అహంకారం,
మగాడనే అహంకారం,
పురుషాహంకారం.

తను నవ్వితే చాలు,
వల,వలా ఏడవాలనిపించేస్తొంది.
అయినా ఇవేమైనా గల్లీ యుద్ధలా???
గిల్లికజ్జాలు...వీటికి ఇంత బాధ అవసరమా???
ఈ నిశ్శబ్దం చేసే చప్పుడికి
నా కర్ణభేరి కమిలిపోయేటట్లుంది.

"ఐ యాం సారి, వెరి,వెరి సారి"
"నిన్ను చాలా బాధ పెట్టాను"
వెధవ ఈగో,నిజానికి బాధపడింది నేనే,
అంతే...మళ్ళా ఆనందం నా కౌగిట్లో,
ఒకసారి 'సారీ' అంటే సరిపోయేదానికి,
ఈ 'ఈగో'ల స్వారీ ఎందుకు?
ఎవరు గెలిచినా,గెలిచేది ఐ కాదు వుయ్.
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Date: 04.08.2012