పండగొస్తేనే నాకు
వాక్యూంక్లీనర్ గుర్తుకొస్తుంది.
నవరంధ్రాల్లో పూడుకుపోయిన
చెత్తాచెదారం వూడ్చుకోడానికి,
చీపురొకటి
దశమిరోజే అక్కరకొస్తుంది.
నిన్నరాత్రే
పడుకున్న పక్కమీదికీ,
పాత చాయాచిత్రాల వెనుక-
అల్లుకున్న సాలెగూళ్ళ మీదికీ,
ఎయిర్ బ్లోయర్ తన మిస్సైల్
ఎక్కుపెడ్తుంది.
ఇప్పుడు
పులుముకున్న రంగుల్తో-
ముఖం దాచుకోవడం
కొత్తగా వుంటుంది.
జమ్మిచెట్టుపై దాచుకున్న
క్షమాబిక్ష కరవాలం
కసబ్ కసాయితనంపై
కనికరం చూపిస్తుంది.
నైవేధ్యం పెట్టిన పిండివంటకం-
ఉపవాసంతో ఎండబెట్టిన,
ఊబకాయాన్ని ఊస్సురుమనిపిస్తుంది.
పాతబడ్డ పెళ్ళాం-
ఒంటిమీది చీర
కొంగొత్త వర్ణాల్తో పళ్ళికిలిస్తుంది.
ప్రతి తలతోనూ పైశాచికత్వం
ప్రతిధ్వనించే రావణభక్తి-
రణరంగం మధ్య నిలబడి,
గీతాభోద చేస్తుంది.
చేస్తూన్న పాపాన్ని
చూసీ చూడనట్టు వదిలెయ్యమంటూ-
చేతులు జోడించిన పిల్లి
భక్తిగా కళ్ళు మూసుకుంటుంది.
పండగ పదిరోజులూ
పల్లకిపై వూరేగే మహాతాయి
పదకొండోనాటికి
ఒట్టిరాయి గా మిగిలివుంటుంది.
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి