క్రాంతి శ్రీనివాసరావు ||పేచీ ||

చీకటి కప్పిన
తెలిసిన దారిలో వాడు


వెలుగులు చుట్టిన
తెలియనిదారిలో నేను

ఎదురుపడ్డప్పుడు
ఉలిక్కిపడి
వెనక్కుతిరిగి పరుగెత్తుతుంటాం

వాడికీ నాకు మధ్య దూరం
రబ్బరు దారాల్లా
తెగిపోకుండా సాగి
తిరిగి కలిపి
పరాయుదై పారిపోతుంది

ఒక స్వప్నం
బద్దలయ్యుందో
భారమయ్యుందో
అర్ధం అయ్యేలోపే
నిద్దుర గీతం ఆగిపోతుంది

వాడు నేనూ
మళ్ళీ ఒకే శరీరం తొడుక్కొని
జీవన రంగస్థలం పై
వేషాలేస్తూ వుంటాం

26-10-2012