Srinivasa Balaji కవిత

శ్రీనివాస బాలాజీ ॥ విస్పోటనం - 1 ॥ నీ చల్లని చూపే సర్వరోగ నివారిణి నీకు మరో రూపమే ఈ పంచభుతాలు, నీ ప్రేమకు కొలమానాలు లేవ్, నీ ప్రేమే నా సమస్తం నిన్ను తలచుకోగానే ప్రతి కణాన ప్రకంపనలు. చిన్నప్పుడు, కాళ్లకు నడవడం, ఉరకడం తెలుసని గుర్తొస్తది నువ్వు ఎదురవ్వగానే, చేతులు చిన్నవై పోతాయి నిన్ను కౌగిలించుకోవాలని చూస్తే, యుద్దరంగాన సైనికుడిలా, పరుగు పందెంన పోటిదారుడిలా, ఆకలితో ఉన్న పులిలా, ఒక్కసారిగా ఊపిరిబిగబట్టి రెండు చెతులు చాచి "అమ్మా" అని బిగ్గరగా అరుస్తూవొచ్చి గట్టిగా వాటెసుకోవడమే తెలుసు. పనిలో పడి నువ్వు ఎక్కడ యమారుస్తావోనని అల్లరి పనులు , అకాతాయి తనం బయటికొస్తవి, నీ చేతి దెబ్బలు తినాలని. బురద గుంటలు, మట్టి మరకలు మంచి దొస్తులైతవి, అవియూ నిన్ను నన్ను దగ్గర చేసెవే కదా. తోబుట్టువులే బద్ద శత్రువుల్లా కనిపిస్తారు అప్పుడప్పుడు నిన్ను నన్ను వేరు చేస్తే అక్క, తమ్ములతో పాటు నేను ఉన్ననని గుర్తుచేసే తల్లో పెలైతె నా పాణ స్నేహితులే, అవి అయ్యే కిటుకు తెలిస్తె అన్నం పెట్టి పొసించే వాణ్ణి నాకు నీ ఒళ్లో తలపెట్టి పడుకోనే అవకాశం వచ్చెదప్పుడే. ఓ రాత్రిలో సరిగ్గా సదువమని నాన్న మోట్టికాయలు వేస్తుంటే పడుకో ఇక, ఈ యాల వానికేం తలిగినవ్ అనగానే ఎంతో ఊరటదొరికెది. ఎక్కడున్న, ఎంత పనిలో ఉన్న, నీ పట్ల ఉన్నభావాలన్నీ ఇలా విస్పోటనం చెందుతూనే ఉంటాయి. 16.04.2014

by Srinivasa Balaji



from kavi sangamam*కవి సంగమం*(Poetry ) http://ift.tt/1l5wVRa

Posted by Katta