ఏయ్.... నేస్తం బాగున్నావా ?
నే నీతో లేని నాడు ఎలాఉన్నావు?
నా పై అలిగి నా స్నేహం నుంచి తొలగి
నాతో మాటమాత్రం తగదని నా చెలిమిలో మలిగి
నా మనసునిలా నలిబిలిగా చెలిగి....
ఏంటో ప్రతి వేకువలో తెల్లవారుతున్నా
నిశీధీ నిశ్శబ్దంలా ఏదో వెలితిగా నాకే ఉందేమో....
మరలా అది నేను నీకు చెపితే నీకు లోకువౌతానేమో....
అయినా మీకు నా నిశ్శబ్దం ఏ శబ్దం కానపుడు
నేనెందుకు రవళించాలనే ఒక చిన్ని ఆభిజాత్యం....
దానితోనే ప్రతి ఉదయం తెల్లవారుతోంది...ప్రతి నిశి మలిగిపోతోంది....
జీవితంలో ఏదో లోటు....ఎగశిపడే కడలి కెరటమై...
కవులకు సైతం అక్షరాలకందని పదాల జలపాతమై
ఆ కన్నీటి పుష్పాలతో కనుల కొలనులు నిండి
నాలో అనుదినం వెల్లువౌతుంటే......
నువ్ నాకు అలవోకగా గుర్తొచ్చేస్తావ్.....
అక్కడే జ్ఞాపకాల తలుపుతట్టి....అలా అదే పనిగా
నన్ను చూస్తూ నా తలపుల గోడకి జారగిలపడి
చూపుల పిలుపులతో నన్ను అణువణువునా తడుముతూ
నీ ఊసుల్తో నా మది నింపుతూ ఎద నిండుగా ఉండిపోతావ్
నీ దరికి రాలేని ఏదో అలజడి...నీకై అలవిమాలిన ఎదురుచూపు
ఆ అలికిడి లో ఏదో జ్ఞాపకం కన్నీరై చూపులకడ్డం పడుతూ ......
ఎద తడిమితే అది కవితైపోయింది మిత్రమా.....
రాని నీ కాల్ కోసం నిరీక్షణలో బ్రతుకు ఆరోహణా
అవరోహణాల పర్వమై....నీ చెలిమే సర్వమై.....
1 September 2012
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి