కాశి రాజు కవిత

|| దేవగన్నేరు || వద్దులే అని నాన్నలు బద్దకించాకే ఏ ఊళ్ళోనైనా పొద్దుపోతుంది అప్పుడే ఆ ఊరి సూరీడు అలిసిపోయి పొద్దు సూసుకుంటూ పనిసేసే అమ్మల్ని ఇంటికి పొమ్మంటాడు బోదులో కాళ్ళు కడుక్కుని కచ్చాఇప్పి రోడ్డెక్కాక, ఇంటికి చేరేలోపు ఎన్ని కబుర్లో ! నెలలునిండని పిల్లాన్ని నేలమీద వొదిలేసి వచ్చిన అమ్మలకి ఒక్కో అడుగుకీ ఒక్కో వేగం వదిలిరాలేని ప్రేమతో వొచ్చిన ఒక తల్లి వొరిసేలో ఏం సేత్తాదో తెలుసా! ఆకుకట్ట ఇప్పినట్టే అమ్మ గుండెని ఇప్పేస్తది గుబులు మూన నీట్లో గుచ్చి వరి నాటుతున్నట్టు ఓరోజంతా ప్రేమను దుఃఖంతో నాటేస్తది. రోజుకూలీ బతుకులో రోజంతా అలా అమ్మ ధ్యాసలో జీవించి ఇంటికిపోయాక కాస్త ముందొచ్చిన మొగుడు పిల్లానెత్తుకుని గుమ్మమ్ముందు దేవుళ్ళా కనిపిస్తే. కల్లనీలు కారుస్తూ ఆ తల్లి దేవగన్నేరైపోతాది. అవును దేవగన్నేరైపోతాది

by కాశి రాజు



from kavi sangamam*కవి సంగమం*(Poetry ) http://ift.tt/1iLDhhq

Posted by Katta