Rasoolkhan Poet కవిత

*అమ్మ* పురిటి నొప్పుల యజ్ఞం లో ఓ ప్రాణం అంచుల చివర మరొక ప్రాణం వెలిగింది నెత్తుటి ముద్దను మనసారా హత్తుకొని మురిపెంగా ముద్దు పెట్టుకున్నావు నిన్ను తలిస్తే చాలు ఇప్పటికీ ఆ స్పర్శ నా గుండెను తాకుతూనే వుంది కట్టెలు కొట్టావు కూలికి వెళ్ళావు నా కడుపును నింపి కన్నీళ్ళతో కాలాన్ని నడిపావు తాగుబోతు తండ్రి అప్పుల అతుకుల బతుకు ఆ నీడల జాడలు కూడా నాపై పడకుండా వెన్నెల కాంతులు జల్లావు నిశీధిలో నీవు కలిశావు నేనెంత ఎత్తుకు ఎదిగినా నీ వేలు పట్టి నడిచిన ఆ తొలి అడుగులు మరువలేదు నీ చేతి ఎర్రకారం ముద్దలు తింటూ నేను తినిపిస్తూ నువ్వు ఇద్దరం ఏడ్చేవాళ్ళం నేడు నా చుట్టూ పంచభక్ష పరవాణ్ణాలు ఉన్నా అమ్మ...! నీవు లేవు. పి రసూల్ ఖాన్ 23-6-2014

by Rasoolkhan Poet



from kavi sangamam*కవి సంగమం*(Poetry ) http://ift.tt/1wlrSOr

Posted by Katta