Kontham Venkatesh కవిత

కొంతం వేంకటేశ్: నువ్వు-నేను: వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తున్నానంటావ్.. ఆగుతూ సాగుతూ పడుతూ లేస్తూ పరివేధన చెందే శ్వాసను నేను..! కన్నులు సముద్రాలను కబళిస్తున్నాయంటావ్.. ఏమీ చేయగలేని చేతగానితనమున పరవళ్ళు త్రొక్కి త్రొక్కి నీ కన్నుల జేరు గర్మజలపు నదీ ప్రస్థానమును నేను..! గుండెలు ఎగిసి పడుతున్నాయంటావ్.. హృదయపు చిందర వందరల చిద్రపు ఆరాట ఆక్రందన ఆర్తనాదమున ఉబికిన నిట్టూర్పును నేను..! క్రియా విహీనమై కళ తప్పినానంటావ్.. మనసు కడవల కొద్దీ కన్నీటిని కార్చి కార్చి వట్టిపోయి స్థానువునై శూన్యముగా మారిన అనంత అనురాగ తటాకపు ఆనవాలు నేను..! ప్రేమ నీవు అనురాగం నేను..! మనసు నీవు మమత నేను..! హృదయం నీవు స్పందన నేను..! చేతలు నీవు చేష్ఠ నేను..! కన్నులు నీవు కన్నీరు నేను..! జతి నీవు గతి నేను..! అజరామరం ఈ బంధం ఆచంద్ర తారార్కం..!! 6/6/2014

by Kontham Venkatesh



from kavi sangamam*కవి సంగమం*(Poetry ) http://ift.tt/TmYMjn

Posted by Katta