Nirmalarani Thota కవిత

అనాదిగా ఆకాశం ఒంటరిది ముసిరి కురిసి కనుమరుగయ్యే కరిమబ్బులు మెరిసి మురిసి మాయమయ్యే తారకలు ! తరతరాలుగా తీరం ఒంటరిది పలకరించి మరలి పోయే తరగల నురగలు పులకరించి తరలిపోయే పాదచారులు ! యుగ యుగాలుగా భూమాత ఒంటరిది నింగినంటే పర్వతాల్ని సమస్త జీవకోటినీ మోస్తూ భడబాగ్నుల్నీ సునామీల్ని సహిస్తూ ! భూమ్యాకాశాలకు ప్రత్యామ్నాయాలు లేవు బంధు మిత్రులూ లేరు చీమల బారుల్లా సెకనుకు నలుగురు పుట్టుకొస్తున్నా మనిషెందుకు ఒంటరివాడయ్యాడో.. తెల్లారితే దిగిపోయే మత్తు ఏ బాధా తీర్చదని తెలిసినా పొద్దుగూకిందంటే బార్లకు లాక్కుపోయే బరువైన కాళ్ళు సీ రియల్ అని తమను తాము సమాధానపరుచుకోలేక పొద్దంతా సీరియళ్ళకు అతుక్కు పోయే అబద్దపు కళ్ళు ఎత్తుపల్లాల్ని తడుముకుంటూ ఎదిగిన శరీరాలు భుజాల్ని వెతుక్కుంటూ వెన్నుపూస వంగిన మనసులు ! ఒంటరిగా పుట్టి ఒంటరిగా పోయే వెధవ ప్రాణానికి నడిమధ్యలో ఎన్ని వెతుకులాటలో మనిషైనందుకా... మనసున్నందుకా? నిర్మలా రాణి తోట తేది: 13-05-2014

by Nirmalarani Thota



from kavi sangamam*కవి సంగమం*(Poetry ) http://ift.tt/1gjkgZ5

Posted by Katta