Manjunadha Reddy కవిత

నాలో నాకే భాధ మాటలు నేర్చుకోలేక మదిలో భాధ అనురాగం పంచుకోలేక గుండెలో భాధ అమితమైన ప్రేమఉన్న సమాజం పోకడలేక ఒంటరైపోతున్నాను ఓదార్పు లేక ఓడిపోతున్నాను నా మనస్సు ఒప్పుకోదు మౌనం విడిచి మమకారంగా మాట్లాడడానికి ఏదో ఓ హద్దు దాన్ని ఆనకట్ట వేసి ఆపేస్తుంది ఆనందానికి ఆశలు చిగురిస్తున్నట్లే ఉంటాయీ కానీ అవి చిగురులోనే చీమలు పెట్టిన చెదులులా ఎందుకు మరిపోతున్నాయో నాకైతే తెలియట్లేదు అవకాశాలు అదునుగా వస్తుఉంటాయీ కానీ వాటిని ఎలా గేలం వేసి ఏరా చూపి పట్టాలో నా పసిడి మనస్సుకు తెలియట్లేదు అమ్మ వాడిన చుసిన ప్రేమే నాకు తెలుసు కానీ కమ్మని కళలు మొదులైయక కాలం నాకు శాపంగా మారుతుంది నలుగురు నా చుట్టూ ఉన్న నేను ఒంటరినే నా ఆలోచనలను పంచుకోలేక నా బాధకు నేను బదిదున్నే నా నవ్వును నలుగురికి పంచాలని అనుకుంట కానీ అది నాలోనే దాగుడు మూతలు ఆడుకొని వెళిపోతుంది @ 23/04/2014 time 7.50pm

by Manjunadha Reddy



from kavi sangamam*కవి సంగమం*(Poetry ) http://ift.tt/1hiHfS7

Posted by Katta