Nauduri Murty కవిత

కవిత్వంతో ఏడడుగులు 36 . కొందరు జీవితకాలంలో గుర్తింపుకు నోచుకోరు. అయితేనేం, వాళ్ళకవిత్వం మాత్రం కాలాన్ని ధిక్కరించిమరీ ప్రజల నాలికలమీద నిలబడుతుంది. అటువంటి కవి / కవయిత్రి విల్టన్ ఆగ్న్యూ బారెట్. 20 వశతాబ్దపు తొలిదశకాల్లో చాలా పత్రికలలో కవితలు వచ్చినా, "Songs From the Journey" అన్న కవితా సంకలనం సుమారు వంద సంవత్సరాల తర్వాత తిరిగి అచ్చు వేయబడినా ఈ కవిగురించి ఏ పరిచయమూ ఇవ్వలేకపోతున్నందుకు విచారిస్తున్నాను. మీరెన్ని ప్రేమకవితలన్నా రాయొచ్చు. అందులో కొన్నే మీ హృదయపులోతుల్లోంచి వస్తాయి. నిజమైన అనుభూతులోంచి వస్తాయి. వాటికి కొంత వైయక్తిక గుబాళింపు ఉంటుంది. అయితే కవితలో చెప్పినదంతా మీది కానక్కరలేదు. ఆ అనుభూతి మీరు by proxy నిజంగా అనుభవించగలిగితే, అంటే empathize చెయ్యగలిగితే, అది మీ స్వంత అనుభవం అవుతుంది. కవిత్వ పరమార్థం కూడ అదే. అందుకే మనం కవితతో మమేకమవగలిగిన ప్రతిసందర్భంలోనూ మనకి కవినచ్చుతాడు. కవిత నచ్చుతుంది. అనుభవపు తీవ్రతనుబట్టి మనకు కవిత చిరస్థాయిగా గుర్తుంటుంది కూడా. ఈ కవిత చాలా ఉదాత్తమైన వ్యక్తిత్వాన్ని మనకు పరిచయం చేస్తుంది. ఇది ప్రేమ కథే. కానీ, తను ప్రేమించిన వ్యక్తిని తను పొందలేకపోయినా, ఆ వ్యక్తిపట్ల ప్రేమ ఈ కవితలోని వ్యక్తికి జీవితకాలం హృదయాంతరాళాల్లో పచ్చగా, పచ్చిగానే ఉంది. అంతే కాదు, తను ప్రేమించిన వ్యక్తి జీవితాన్ని గమనిస్తూనే ఉంది. బ్రతికున్నప్పుడు వ్యక్తులతో మన అనుబంధాలు ఎలా ఉన్నా, అవతలి వ్యక్తి భౌతికంగా దూరం అవగానే, మన ప్రవర్తనని మనసు నిజాయితీగా అంచనా వేస్తుంది. అంతవరకు మనల్ని మనం ఎన్ని రకాలుగా మభ్యపెట్టుకుందికి ప్రయత్నించినా, ఇప్పుడు నిర్దాక్షిణ్యంగా మన చేతలు వాటి అసలు రంగుల్లో కనిపిస్తాయి. అందుకే " నేను ఇన్నాళ్ళూ నీపట్ల ఉదాసీనంగా ప్రవర్తించేను. నువ్వు వెళ్ళిపోయావన్న బాధ నాలో కోపం నంపింది," అన్న అసలు కారణం బయటకు వచ్చింది. అంతే కాదు, "నేను నీ పట్ల క్రూరంగా ప్రవర్తించేను, మిగతా ప్రపంచం నుండి కూడ అంతకుమించి నీకేం దొరకలేదు," అనగలగడంలో వ్యక్తిత్వపు ఉదాత్తత కనిపిస్తుంది. మనం ఉదాసీనంగా ఉన్న వ్యక్తికి ప్రపంచం విలువ గౌరవం ఇవ్వనపుడు సామాన్యంగా మనలో సంకుచితమైన భావాలే ఉదయిస్తాయి తప్ప, అవతలి వ్యక్తి పట్ల జాలి కలగదు. "అయ్యో ఆ వ్యక్తి దీనికి అర్హుడు కాడు," అనగలిగితే, మనం ఆ వ్యక్తిని మన రాగద్వేషాల కటకాల్లోంచి గాక, ఆ వ్యక్తి వ్యక్తిత్వంలోంచి చూడగలుగుతున్నట్టు లెఖ్ఖ. అది మన వ్యక్తిత్వపు ఔన్నత్యానికి గీటురాయి. "కలలన్నీ నలిగి మాడి మసైపోయినపుడు... అంత సౌకుమార్యమూ, స్నేహశీలతా, నిజాయితీ, అంత గుండెదిటవుతోనూ జీవించడం చాల కష్టం." అని ఎంతమంది భగ్నప్రేమికులు నిజాయితీగా అనగలరు? ఈ కవిత ముగింపులో మృత్యువుతో మళ్ళీ నిన్ను కలుసుకుంటానన్న భావాన్ని చెబుతూ, "నీలికళ్ళదానా!" అన్న సంబోధనలో ఉన్న ఆత్మీయత గమనించదగ్గది. . నువ్వుపోయావని విన్నాక . నువ్వుపోయావని విన్నాక నేను ఆశ్చర్యాన్ని ప్రకటించడం మినహా నోట మరోమాట రాలేదు: మనిద్దరం విడిపోయి చాలా కాలం అయిపోయింది, ఇన్నేళ్ళూ నీపట్ల చాలా ఉదాసీనంగా ప్రవర్తించేను. నువ్వు వెళ్ళిపోయావన్న బాధ నాలో క్రమంగా కోపం నింపింది. ఒకప్పుడు నువ్వు నాకిచ్చిన ఒక పువ్వు... అదే, నే పోగొట్టుకున్న పుస్తకంలో పదిలంగా దాచుకున్న గులాబి... దానిమీద పాట అల్లడానికి ప్రయత్నించేను... నేను నీ పట్ల క్రూరంగా ప్రవర్తించేను, మిగతా ప్రపంచం నుండి కూడ అంతకుమించి నీకేం దొరకలేదు, నాకు కోపం రావడానికి కారణం అదే. సరే, మనం ఎవరికి నచ్చిన రీతిలో వాళ్ళు పోయినవాళ్ళని అభిమానిస్తారు, వాళ్ళకి కళంకం రాకుండా. వాళ్ళంటే చాలా అభిమానంగా ప్రవర్తించవచ్చు వాళ్ళు మనదగ్గరకి మరి రారుకదా అన్న తలపుతో. నాకూ నీ గురించి ఆలోచనలున్నాయి. నీ స్మృతిలో చెప్పుకుందికి జ్ఞాపకాలున్నాయి నువ్వు ఎంత అందంగా ఉండే దానివో, ఎంత అపురూపమైనదానివో చెప్పుకుని నీకై విలపిస్తాను. మనిద్దరం పిల్లలుగా ఉన్నప్పుడు ఇసుకతిన్నెలలో నాతో ఆడుకున్న నువ్వు, ఇంతకీ ఎక్కడ ఉన్నావు? ఆడపిల్లవైనా, దృఢంగా, పొట్టిగా ఉన్న నీ ఆకారమూ చేతిలోచెయ్యివేసినపుడు బిగువైన నీ పట్టూ నిజాయితీ తొణికే నీ కళ్ళూ, నీ చిన్ని నుదురు ముంగిట సన్నగా తేలియాడే లేత గోధుమరంగు ముంగురులూ ...నాకు గుర్తే. నాకింకా గుర్తే, కడలినురుగులో తడిసివస్తూ నువ్వు బంతిపట్టుకోడం మొరటుకుర్రాడ్ని పట్టుకున్నట్టు. నాకు తెలుసు మృత్యువు నిను తనగుప్పెట్లో పెట్టుకుంది. బహుశా, నువ్వు చనిపోయినందుకు సంతోషించే ఉంటావేమో కూడా, ఒంటరిగా, దుఃఖంతో బయటికి వెళ్ళి కలలన్నీ నలిగి మాడి మసైపోయినపుడు... అంత సౌకుమార్యమూ, స్నేహశీలతా, నిజాయితీ, అంత గుండెదిటవుతోనూ జీవించడం చాల కష్టం. మృత్యువు నిన్నుకబళించడానికి కుట్రపన్నకపోతే నువ్వు అన్నీ మరిచిపోయేదాని వేమో! మనుషుల్లా గే ఆత్మలన్నీ …. శాశ్వతంగా కేరింతలాడే వేడీ, వెలుగుల పురాతన సముద్ర తీరానికి వస్తే యువహృదయాలని గిలిగింతలు పెట్టగలిగిన ఓ నీలికళ్ళదానా! బహుశా, నువ్వు అక్కడ నాకు తారసపడతావేమో! . విల్టన్ ఏగ్నూ బారెట్ అమెరికను . When I Heard You Were Dead . When I heard you were dead, I had little more than a startled word to give; We had been too long apart, And all the years I had been cold to you. But the pity and pain of your leave-taking filled me with slow resentment. Once I would have cared to make a song About a flower you gave me— An old rose shut in a book that is lost. I was cruel to you, And you had nothing better from the rest of the world; That is what made me angry. Well, we can love the dead in our own way And not hurt them; We can be very tender, knowing well They will not come back to us. I have thoughts for you now, I have words of bereavement; I see how lovely and rare you were And cry out after you. Where are you now, whom I played with on the sands when we both were young? I remember your girl’s body stocky and strong, Your little hard hand-clasp, Your truthful eyes, Your corn-pale dancing hair Growing low on your small forehead. I remember you, wet from the surf, catching ball like a rough boy. I know death has you; That very likely you were glad to die, Going out lonely and in bitterness, With your dreams all crunched to black dust … Too strong for life, too honest, too friendly and too tender. I hope, if the grave has not conspired to hold you, You have forgotten about all that. I hope, if I could come to an old sea-beach white and sunny, Where spirits immortally human played, I would find you there, O gray eyes—the laughing comrade of boys! . Wilton Agnew Barrett American Poem Courtesy: http://ift.tt/1kMFLSY A Magazine of Verse. Volume X. No. 5. August, 1917 Ed.: Harriet Monroe, (1860–1936).

by Nauduri Murty



from kavi sangamam*కవి సంగమం*(Poetry ) http://ift.tt/1uzSZnM

Posted by Katta