రాళ్లబండి కవితా ప్రసాద్ || ఒక విస్మృతి||

ఇసుక లో నడిచే పాదాలకు
చిగుళ్ళు మొలిచినట్లు
మిట్ట మధ్యాహ్న వేళ
నీ జ్ఞాపకాలు..

మసక చీకటిని ముద్దాడు తున్నట్లు
వర్తమానం తో కాపురం.
వెలుతురును స్వప్నిస్తున్నట్లు
భవిష్యత్తు లోకి నిద్ర.

ప్రతి సూర్యాస్తమయమూ
ఒక గతమే!
ప్రతి వెన్నెలరాత్రి
సుఖ దుహ్ఖాల ద్వంద్వ సందేహమే!

కాలాన్ని ప్రాణ మెప్పుడూ ప్రేమిస్తూనే ఉంటుంది,
అందుకే,
కాలం లో ప్రాణం కలసి పోతుంది...?

23-08-2012