సి.వి.కృష్ణారావు|| వైతరణి ||

ఒక్కొక్క నగరం దేహం మీద

మానని రాచపుండులా

వేదన హృదయంలో ఒత్తిగిలక

వెలికి వచ్చిన ఒక చిహ్నంలా

మూలకొక్క మురికిపేట

వేలకొలది జనుల విషాద గాధ

బురదలో పురుగులు మసలినట్లు

ఎన్నడూ మోములెత్తి మిన్నువైపు చూడక

వేడికి ఎండి చలికి స్రుక్కి

గాలికి వాలి తుఫానులో తృళ్లిపడి

ఈబంధన సత్యమని

ఈ బ్రతుకు అనిత్యమని

బాధల మహాభారతంలో

మురికిపేటలో మసలే మూగజీవాలు

గుడిసెల చూరు భూమికి జాగిలపడి

తమ సంపాదన

వేదనతో రోదించే శిశువుల

పెదిమలు తడపజాలని సలిల బిందువులై

రోగాలు వేగంగా మోసుకొచ్చే

క్రిమి కీటకాలు సహగాములై

తమ స్వప్నావస్థలో

కంకాళాలు నింపుకొస్తుంటే

జీవన వ్యాపారం అక్కడా జరుగుతూనే వుంది

స్మశానాలకు చోటు విడమర్చి

భయపడి పక్కకు తొలిగిన హర్మ్యాలు

తమ నగరంలో

సజీవ మానవాస్థిపంజరాలు మసులుతుంటే

ఇంకా ఎటూ కదలటంలేదు

మానవుడు చూడని లోకంలో

ఈ భువినే నిర్మించాలని

చేసే ప్రోద్బలన

ఆకసమంటే హర్మ్యాలు

యమలోకం త్రోవలో వైతరణి

మురికి పేట మలుపులో

ఒదిగి ఒదిగి ప్రవహించే కాలువ

వైతరణి ఒడ్డున

బాధకు చిహ్నాలై

సుప్రసిద్ధ గాధలకు నాయకులై

ఒకడు గుహుడు

ఒకడు చెప్పులు కుట్టేవాడు

ఒకడు అంధుడు

ఒకడు బంధువు

నివాసం = కుటీరంలో - తుఫానులో

ఆశ = ఆరుతూ - వెలుగుతూ

విశ్వాసం = వికసిస్తూ - హ్రస్వమౌతూ

ఓర్పు = ఘనీభవిస్తూ - ఆవిరౌతూ

బ్రతుకు = దు:ఖంలో - నిర్వీర్యతలో.

(వైతరణి - కావ్యం 1968  ఫ్రీవర్స్  ఫ్రంట్‌ ప్రచురణ నుండి) 

* 7.7.2012