Aruna Naradabhatla కవిత

మంచుగడ్డ _________అరుణ నారదభట్ల బాల్యం ఎప్పటికీ బలమైనదే... ఎదురీదటం అనే భావమే స్పృశించదు! కల్లకపటం మాట దరిచేరదు అనుభవాలు చేదుగానూ ఉండవు! అమ్మ తిట్టినా హాయిగానే దులిపేసుకుంటాం మరుక్షణం ఎలాగూ ప్రేమగా హత్తుకుంటుందని! నేనూ అనేతనానికి తావే ఉండదు వెర్రి చేస్టలైనా...ఉపాయాలైనా గొప్పగా ఉప్పొంగే ఆప్యాయతల నడుమ మనసు గడ్డకట్టడమనే మాటే ఉండదు! మట్టి తిన్నా....మతాబులు కాల్చినా కేరింతలు కొడుతూ ఎగిరే కళ్ళను చూస్తూ మురిసిపోయే నాన్న హృదయం ధైర్యాన్నే నేర్పుతుంది! రాత్రీ...పగలు పెద్దగా తేడాలేదని సమానంగా వచ్చిపోయే చుట్టలనీ అమ్మ నడవడి....జీవిత సత్యం బోదిస్తుంది! పెంచుకున్న పెరటి మొక్కల్లాంటి మంచితనాలను పూచే పువ్వుల్లా వికసింపచేస్తూనే ఉండాలి ! కానీ ఇప్పుడెందుకో ఈ మొహమాటాలూ...మొట్టికాయలూ! ఉన్నది చెప్పలేని తనం... అధైర్యాన్ని అరువు తెచ్చుకోవడం! లేని మౌనాలను తొడుక్కొని బ్రతకటం చేతకాని తనాలను అద్దెకు తీసుకొని ఆకళింపు చేసుకోవడం! పెద్దతనమంటే ఏమో అనుకున్న... అన్నీ దిగమింగి కరుగుతున్న మంచుగడ్డలా బ్రతకాలని ఒప్పుకోలేని మనసును చూస్తుంటేనే ఎప్పటికీ జాలే వేస్తుంది...! ఇంకో కొత్తమాట వెదకాలి రహదారిని ...రహదారిలాగే ఉంచాలి! 22-6-2014

by Aruna Naradabhatla



from kavi sangamam*కవి సంగమం*(Poetry ) http://ift.tt/1uTnymT

Posted by Katta