క్రాంతి శ్రీనివాసరావు || మధ్య పర్వం ||

మధ్య తరగతి మనుషులం మేం
రెండు విసుర్రాళ్ళ మధ్య
పెసర గింజల్లా పగిలిపోతుంటాం
విధి లేక క్రింది రాయు పక్కనే వొరిగిపోతుంటాం


తాత తాతెవరో తెలియకున్నా
వంశ వైభవాన్ని వర్ణిస్తుంటాం

వంటినిండా పులుముకున్న
ఇంటి పేరును
ఏపలుకుబడి వున్నోడితోనో
అంటుగట్టి ్
ఆశల చిగురులు తొడుక్కుంటాం

మూడడుగులే వున్నా
తాత పొడవు ఆరడుగులంటాం
తప్పులేమన్నా వుంటే
తల్లిగారింటికి తగిలిస్తుంటాం

పరువూ ప్రాణం తూకం వేసి
పరువే బరువై
ప్రాణాలు వదిలేస్తుంటాం

కస్టాలన్నీ మామీదే కురుస్తుంటాయు
కన్నీళ్ళ చిరహ్ పుంజీ గా
కాపురాలు సాగిస్తుంటాం

కిందకు దిగలేక
పైకి ఎగరాలని ప్రయత్నిస్తుంటాం
ఎగసిన ప్రతీసారీ
కడలి కెరటాల్లా
కూలిపడుతూనేవుంటాం

గతం లో ఈదులాడుతూ
భవిశ్యత్తును దర్పణం లో చూస్తుంటే
వర్తమానం పరావర్తనమై
ఆర్తనాదాలను ఆశ్రయుస్తుంటాం

గ్లోబల్ గుహలో
రెక్కలు విరిగిన పక్షులమై
రాలి పడుతున్నాం
మధ్య తరగతి ఇప్పుడు
మిథ్యా తరగతిగా మార్పు చెందుతోంది