Bhavani Phani కవిత

భవానీ ఫణి ॥ అనాథ ॥ వాడి అమ్మా నాన్నలకి అందరికంటే ముందే ఆహ్వానమొచ్చింది ఆ దేవుడి దగ్గర్నుంచి సరదాకి నేలమీదకి విహార యాత్ర కొచ్చిన అల్లల్లోంచి తప్పిపోయి ఇసుక రేణువుల్లో చిక్కుకుపోయిన నీటి తుంపరలా వాడు మాత్రం ఈ భూమ్మీద ఒంటరిగా మిగిలిపోయాడు వాడి దేహమంతా దుఃఖమే కన్నీరు ఎక్కడ తుడుచుకుంటే అక్కడనించి ఇంకొంచెం అంటుకుంటోంది కనురెప్పలు కత్తిరించుకున్నా వెలుగు చుక్క కనబడనంత గా వాడి లోకమంతా చీకటే కిక్కిరిసిపొయిన జనం మధ్య నిలబడినా వాడి కడుపంతా ఖాళీతనమే వాడి చూపుల దారిలో చేరి వాడి దరికి చేరే కంటిపాపే లేక వాడి చుట్టూ ఎప్పుడూ ఒంటరితనమే వాడి నవ్వుల పువ్వుల్లో చిమ్మే మకరందం రుచి ఏ తేనెటీగకూ నచ్చడం లేదు వాడి బంగారు బాల్యం బయటపడే మార్గం లేక మట్టి పొరల మధ్యే సమాధి కాబడింది ఎవరు చేసినా చెయ్యకపోయినా ఆకలి మాత్రం అనునిత్యం వాడితో స్నేహం చేస్తూనే ఉంటుంది ఎవరొచ్చినా రాకపోయినా నిద్రా నీరసం వాడి కోసం వచ్చి కాసేపు కలల కబుర్లు చెప్పి వెళతాయి వాడి చుట్టూ వాడిలాగే ఎన్నో ముఖాలు వాడికి కనిపిస్తాయి కానీ వాళ్ళ ముఖాల్లో, వాళ్ళ లాగే ఉన్న తన ముఖం తాలుకూ గుర్తింపే ఎప్పుడూ ఎందుకు కనబడదో మాత్రం వాడికి అస్సలు అర్ధం కాదు పోస్ట్ చేసిన తేది 10. 03. 2014 ( మార్చ్ నెల ఈమాట మాగజైన్ లో ప్రచురితమైన నా కవిత వాళ్ళు కొద్దిగా మార్పులు చేసారు http://ift.tt/1h5RQg5)

by Bhavani Phani



from kavi sangamam*కవి సంగమం*(Poetry ) http://ift.tt/1h5RQg5

Posted by Katta