శిలాలోలిత॥దుఃఖపు రజను॥

లోపలిమనసులోని
పెనుకేకలు - ఎంత పెనుగులాడినా వినిపించవు.
గుండెలు పగిలిపోతున్నా
దుఃఖపురజను నుసి కనిపించదు.

నిశ్శబ్దపు సొరంగంలో
ఎంతకీ తేలని శబ్దపుతట్టు
ఒక్క కన్నీటిబిందువునూ సృష్టించదు.

అంతా మామూలే-
గబుక్కున మబ్బుదుమికినట్టు ముఖం
ఉదాసీనపు ముకుళిత కుసుమంలా మారిపోతుంది.

విచ్హుకోబొయిన రేకులు
మాటల వాడికి విలవిల్లాడతాయి.
నవ్వబోతున్న పరిమళం
ఏ సువాసనని ఇవ్వదు.

అరచేతిలో నెత్తురోడుతున్న మనసు పుష్పం=
ఎన్నిసార్లు కడిగినా,తుడిచినా కన్నీళ్ళే!

ప్రేమమట్టిని తొలుచుకుని
బతుకుమొక్కపై మొలిచిన నెత్తుటిమొగ్గ- మనసు!
కొత్తజన్మతో కన్రెప్పలు తెరిచిన కుసుమానికి
క్షణక్షణం కంటకాల సయ్యాటలే!

అదేమిటోగాని

మంచుకన్నా స్వచ్హం.స్ఫటికమైన మోహం
అనంతమైన అనురాగం
లోలోపలి మనసులో నీకై, నీకొరకై...!

*28-08-2012