Bhavani Phani కవిత

భవానీ ఫణి ॥ దుఃఖం ॥ దుఃఖమే ఎందుకు ఇంతగా ఆకర్షిస్తుంది ఒక్క నన్నేనా.... అందరినీ అంతేనా? ఎంత గొప్ప సంతోషమైనా దోసిళ్ళ నిండుగా నిండిన నీటిలా ఎండిన గుండెల దాకా చేరలేక ఏ భావమూ చిగురింపజేయలేదు అదే దుఃఖమైతే హృదయంలో మొలకెత్తి కనుపాపల దాకా ఎదిగి కన్నీరై కురిసిపోగలదు అందాల్సినవన్నీ అడగకుండానే అందేస్తే అడగాలనే కోరిక అలా మిగిలిపోయి అందినదాని విలువ తెలియనివ్వక అసంతృప్తి లోతుల్లోకి తొక్కేస్తుంది అదే అందనంత దూరాన నిలబడి ఆహ్వానించే చిన్నిపాటి కామన అయినా నారింజ రంగు నక్షత్రంలా మిణుకు మిణుకుమని మెరుస్తూ ఆకాశానికి నిచ్చెనలు వేయిస్తుంది ఒక గొప్ప విజయం ఇంకాస్త ఎత్తుకు ఎగబాకమని ఆదేశిస్తుంది తీరా అత్యున్నత శిఖరం అధిరోహించాక ఇంకేం చెయ్యాలో చెప్పక ఒంటరిగా వదిలేస్తుంది అదే అపజయమైతే అలవి కాని బాధని తోడు తీసుకొస్తుంది చేరలేక పోయిన లక్ష్యాన్ని చేరుకోమంటూ సరి కొత్త బాటల్ని సృష్టిస్తూనే ఉంటుంది ఒకసారి దుఃఖం లో ఉన్న ఆనందపు రుచి మరిగాక దుఃఖమే లేని ఆనందాన్ని అనుభవించడం కొంచెం కష్టమే !!! 24. 04. 2014

by Bhavani Phani



from kavi sangamam*కవి సంగమం*(Poetry ) http://ift.tt/1pt3dHF

Posted by Katta